Je hebt plakploegen en je hebt de 'eenzame plakkers'. Of toch niet. Want wat te denken van de Herentalse kandidate Kathleen Laverge (N-VA) voor het Vlaams parlement 29e plaats?

Ze maakte van het plaatsen van de borden een... intieme gebeurtenis met haar ventje. 

Verkiezingsborden plaatsen, houdt je relatie zeker spannend...

Kathleen Laverge : '18 jaar al werk ik achter de schermen van het Vlaams Parlement. Het leerde me vooral herkennen waar het fout liep. Links claimt al jaren het begrip “sociaal”, terwijl armoede, kansarmoede  en werkloosheid ongebreideld toenemen en het cliché van de solidariteit alle ladingen moet dekken.

Gemakkelijk is het wel: wie niet volgt, noem je asociaal en daarmee is de kous af. Mensen in een afhankelijkheidspositie houden – van uitkeringen, vervangingsinkomens, bijdragen… - belet dat ze een volwaardige plek in de maatschappij vinden en opnemen.  Zeg nu zelf, is het normaal dat het soms meer opbrengt van werkloos te blijven dan te gaan werken? Ondersteuning en menswaardige begeleiding naar werk moeten beter, intensiever en gerichter, gekoppeld aan leefbare inkomsten die toch duidelijk laten voelen dat werken loont. Werken is een recht. En dat dwing je af door kansen te creëren. Er gaat een wereld van mogelijkheden open en je kunt de kansen die zich aandienen, dan ook aangrijpen.

N-VA gaat op Vlaams niveau loyaal mee in wat is afgesproken en wat het onderwijs beter maakt, maar met het voorstel van een ééngemaakte eerste graad, haal je juist de kansen van iedereen onderuit: de betere student die zich echt op theoretische kennis wil toeleggen, komt om van verveling en desinteresse. Voor wie de keuze maken net iets moeilijker ligt of studeren net iets minder gemakkelijk gaat, wordt het underdog-gevoel groter.

Je kan veel willen, maar doen en de juiste formule vinden is een andere zaak. Rechtvaardigheid is juist niet iedereen in hetzelfde bootje of kastje stoppen, maar iedereen gericht de kans bieden om zijn talenten te ontwikkelen.  En natuurlijk te zorgen voor degelijke oriënteringsvoorbereiding en een bredere blik op wat wetenschap en techniek te bieden hebben, dat al in de laatste twee jaar van het basisonderwijs. Voor de broodnodige scholeninfrastructuur en om nieuwe beleidsruimte te creëren voor Vlaanderen in de volgende legislatuur was een potje opzijgezet door minister Muyters– zo’n 4,8 miljard euro! Dat is “dank zij” de geneugten van de 6de staatshervorming opgesoupeerd…nog voor Vlaanderen zelfs maar de kans kreeg om het aan te wenden voor u! Toch willen we alsnog inzetten op meer en betere infrastructuur voor scholen en een betere omkadering voor leerlingen, leerkrachten en directies: zij vormen letterlijk en figuurlijk de garantie voor de toekomst van Vlaanderen. N-VA ziet die toekomst en wil er letterlijk en figuurlijk aan bouwen.

Die toekomst kan rooskleurig zijn, al moeten vooraf aardig wat hindernissen genomen worden in een kader dat Vlaanderen niet gunstig gezind is. Links wil angstvallig vasthouden aan een gedateerd systeem van overheidsbemoeienis en zoekt geen aansluiting bij de realiteit van onze economie. Als we echt werk willen creëren en houden, moet dat haalbaar gemaakt worden voor de ondernemer en leefbaar voor de werknemer.

Subsidiëring is een valabel instrument ter ondersteuning van de ondernemingen die vooruit willen, uitbreiden, meer werk creëren, maar moet gegarandeerd ingezet en verzilverd kunnen worden voor en in Vlaanderen.

Rechten garanderen, plichten duidelijk stellen…de fiscaliteit hervormen en de lasten verlichten aan beide kanten van het spectrum om realistische inbreng te bekomen, en zorgen voor een leefbaar vangnet wanneer dat nodig blijkt.

Iedereen heeft ook de mond vol van “integratie” en “participatie”, maar zodra er sprake is van “activering” van mensen als middel daartoe, krijg je de wind tegen. Natuurlijk wordt er rekening gehouden met wie zorg of ondersteuning echt nodig heeft. N-VA sluit niemand uit en laat niemand achter. Zorg en solidariteit zijn een vanzelfsprekendheid. Een maatschappij functioneert alleen als iedereen mee kan.

Alleen heeft het weinig zin mensen jarenlang in werktrajecten, opleidingspools, uitzichtloze situaties en oneindige bijstand te laten verworden tot geïsoleerde individuen zonder toekomst. Ook de werking van de structuren kan en moet efficiënter. De uitkeringen worden armoedebestendig gemaakt en N-VA wil de eigen woning alvast helemaal beschermen en uitsluiten van de vermogenstoets. Wonen is een recht en de woonbonus een instrument dat daarvoor een garantie moet bieden. Toch slagen steeds minder mensen erin een woning te verwerven. Ook dat moet beter. En N-VA is niet bang om die uitdagingen aan te gaan. De eerste stap is daarbij luisteren naar echte mensen in echte situaties.

Echt sociale zekerheid reik je aan door ervoor te zorgen dat meer mensen bijdragen aan het systeem en dat mensen weer zekerheden krijgen financieel en mentaal. Kunnen werken, is voor beide factoren cruciaal. De werkloosheidscijfers reflecteren vandaag niet eens de werkelijkheid: heel wat mensen die wel willen werken, vallen buiten de rekening. Gepensioneerden die nog wat willen betekenen, krijgen beperkingen opgelegd. Ook zij verdienen gegarandeerd leefbare inkomsten.

Verkeerde informatie, platvloerse leugens, alles hebben we gehad in een campagne die niet vóór iets, maar gewoon tegen N-VA gericht was. Eerlijkheid wordt niet overal geapprecieerd. En dat terwijl we van u alleen maar vragen om heel even na te denken over wat 25 jaar beleid van de federaal regerende partijen heeft gebracht. Armoede en uitsluiting nemen gestaag toe, steeds meer werklozen en dus ook steeds meer mensen die dat “perfecte” sociaal systeem niet kunnen spijzen, onderneming na onderneming die om allerhande redenen de boeken sluit of vertrekt... en het werk dat er is, meeneemt.

Dat er veel vacatures zijn en toch de vele werklozen niet aan de slag raken, toont vooral ook aan dat er iets fout gaat met de afstemming van onderwijs op de vraag van de arbeidsmarkt, maar ook met de toeleiding van mensen naar arbeid. Help mensen doelgerichter en veel intensiever op maat: op maat van de werkzoekende én van de potentiële werkgever.

Zorg voor een maximale arbeidsintegratie van mensen met een beperking, want ook zij hebben dat expliciete recht. Werkgevers moeten dat potentieel zien te erkennen en benutten. En jongeren, die nu – zij het pas na een jaar - een wachtuitkering ontvangen, moeten beter begeleid worden om optimaal na de eerste drie maanden stage/werkervaring ook echt aan de slag te kunnen. De povere wachtuitkering laat intussen een jaar op zich wachten. Die laten we uitdoven, en wie niet aan de slag kan na drie maanden, blijven we wel degelijk ondersteunen! N-VA gaat geen verantwoordelijkheid uit de weg.

Voor mij zijn er een aantal kernwoorden in het beleid dat N-VA wil uitstippelen: efficiëntie, evenwichten en actief positieve input van iedereen.'