De Nederlandse Rapalje bengt Keltische muziek van hoog niveau.  Onze muziekresencent Alfons Maes reed met hoge verwachting naar Overpelt.  'Zijn er nog echte sporen te vinden van de Kelten hier in de Lage Landen? Zeer zeker! Daarvoor moeten we echt niet te ver zoeken wat iedere zichzelf respecterende Ierse pub (ook in Ierland) draait toch nog van die toffe Keltische muziek, of ze presenteren er knappe bands die Keltisch muziek in hun hart dragen. Dus sporen alom...

Maar in Nederland vinden we nog meer van die sporen in de vorm van Rapalje, zeg maar de Nederlandse fakkeldrager van de Keltische muziek in al zijn vormen.

Rapalje zijn Dieb (vocals, viool, tin whistle, accordeon), William (vocals, Gitouki, mandoline, Bodhrán, Tea-Chest bas), David (Highland Pipes, Border Pipes, Tin Whistle, low whistle) en Maceál (vocals, harmonica, Gitouko, Bodhrán (Ierse lijsttrommel), Tea-Chest Bas).

Dus een kleurrijk viertal met een minimum aan instrumentarium maar met een veelheid aan entertainment. Daarbovenop steken ze alle vier in dezelfde outfit die Schots is, inclusief de kilt. En als je eigenlijk nog steeds niet weet of ze daar iets onder dragen, dan had je maar moeten afzakken naar cc Palethe waar de mythe rondom dit mysterie werd ontkracht.

Deze Nederlanders, afkomstig uit het hoge noorden van Holland, Groningen, weten verdomd goed hoe ze Keltische muziek moeten laten klinken.

Nog meer details over deze sterke Keltisch outfit is dat ze geen honorarium vroegen maar zuiver kwamen spelen op inkomverkoop, en blijkbaar steeds zonder P.A. hun setjes afwerken. Het kan.

Vreemde bedoening maar het werkte en hoe. En voor de band was dat vanavond een bijzondere troef: de zaal zat dan ook overladen vol, een goede 280-300 (zittend, ticket kostte 12 euro) mensen lieten vanavond hun saaie televisieavond en kozen voor een meer ludieke show gebracht door pure raspaardjes.

Zeker geen saaie momenten, integendeel, hun volledige show bruiste van spontaniteit, eerlijkheid en er werd gemusiceerd op hoog niveau.

Voor het eerste deel van hun show, dat vooral de nodige interactie met het publiek moest uitlokken, kregen we enkele songs, deels instrumentaal en enkele met vocalen die sterk bij de originele Ierse en Schotse stemgeluiden aanleunden. Een opwarmronde waarin we een schitterende versie te horen kregen van o.m. 'The Jolly Beggar' en 'The Spanish Lady'.

Na een korte pauze ging het feestje gewoonweg verder. Maar het was pas met 'Wat Zullen We Drinken', een nummer bekend gemaakt door de eveneens uit Nederland afkomstige én sociaal geëngageerde band Bots, dat het ijs nu definitief gesmolten was. Met een ietwat vreemde intro reageerde het publiek alsof ze zich terug medio jaren '75/'76 bevonden.

Tijdens de pauze had deze kleurrijke folkband een setlistje samengesteld. Daaruit kregen we nog 'Glen Coe / The Pumpkin's Fancy','Johnnie Cope / The Geese In The Bog / Turf Lodge' en 'Caledonia / Inis Oirr / Whiskey In The Jar' te horen en het hoogtepunt werd hiermee bereikt... en dat bleef zo totdat de show helemaal afgelopen was.

Zelf een ode aan onze eigen Ferre Grignard met zijn wereldhit 'Drunken Sailor' passeerde hier de revue en met brio.
Hun act met de vuurspuwende doedelzak ontbrak vanavond niet op het menu, toch een bijzondere schouwspel omdat het geen speciale effecten waren maar ze wél met echt vuur speelden.

Rapalje, misschien een band die vele niet kenden tot nu toe, waaronder ik zelf, is een spektakel tout court. Ze hebben dat bijzondere flegma dat je ook bij de Ieren en de Schotten vrij vaak aantreft, hun muziek werkt aanstekelijk maar dan in de goede zin van het woord. Het is iets wat je zeker nog op je eigen 'Bucket List' moet zetten.

Een optreden van Rapalje is gelijk aan een onvervalst entertainment van erg hoog niveau.

En je komt niet om te 'luisteren', neen, wat ze ook spelen of niet, zoals 'The Wild Rover' of 'Al Die Willen te Kaap'ren Varen', het maakt allemaal niets uit, het publiek amuseren is hun voornaamste doel, even die dagdagelijkse berichten over de vluchtelingeninstroom en de daarbij horende oorlogsperikelen in het Midden-Oosten doen vergeten.

En zoals ik reeds meldde, je had er maar moeten bijzijn om nu eindelijk eens écht te weten te komen of ze nu iets onder hun kilt dragen of niet. We waren er bij en keken er naar!

Een sterke affiche van cultuurcentrum Palethe in Overpelt.  Met dank aan Tom Coppers.

Report & photo's: Alfons Maes / NNieuws