Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest... Een handkus voor Martine Thanghe.'   'Indrukwekkend en boordevol emotie: zo voelde ik het afscheid van nieuwsanker Martine Thanghe aan. Ik ben in mijn journalistieke loopbaan in contact gekomen met een groot aantal BV’s, maar heb nooit het gevoel gehad dat ik tegenover verheven personen stond. Idolen heb ik nooit gehad. 35 jaar sportjournalistiek bezorgde me bij mijn weten maar één keer kippenvel en dat was toen ik mijn eerste interview afnam van Jan Ceulemans. Hij was in mijn kindertijd wel een voetbalheld. Mijn respect voor de Gouden Schoen nam in de jaren nadien alleen maar toe omdat ik hem leerde kennen als eenvoudige Kempenaar die na de thuiswedstrijden in het Westelse Kuipke graag mee afzakte met boezenvriend Carl Engelen (ex-doelman SK Lierse) naar mijn stamkroeg ’t Toreke in Bouwel.

Voor Martine Thanghe heb ik dat zeldzame vleugje adoratie ook. Het afscheid dat zij afgelopen maandag op het einde van het VRT-journaal kreeg, bezorgde me zelfs vochtige ogen. Dit omwille van het feit dat zij zo oprecht werd geëerd. Van Jan Modaal op de straat tot koning Filip, die zijn bewondering niet onder stoelen of banken stak. Ik begrijp het respect van onze vorst voor Martine. Haar moest hij niet vrezen voor fakenews of met sensatie overladen en kromgetrokken berichtgeving. Martine was zo goed als correct gedurende de 42 jaar dat zij als journaliste werkte.
Ruim 2 miljoen mensen keken afgelopen maandag naar het afscheid van Martine. Dit cijfer, samen met de talloze lofzangen, staven dat ze haar job een bekwame invulling gaf.
Waar ik haar het meest voor bewonder, is haar correct taalgebruik. Het viel me overigens op dat haar ex-collega’s, die al lang van de buis verdwenen zijn maar enkele woorden tot Martine mochten richten, eveneens door hun taalgebruik en uitspraak, de kloof pijnlijk onderlijnden met wat we momenteel overwegend op het scherm en andere media moeten aanhoren. Martine kreeg tijdens haar loopbaan al verscheidene onderscheidingen waaronder de Groenman-taalprijs in Nederland en als extraatje afgelopen maandag de Grote prijs Jan Wauters, nog zo’n taalvirtuoos.

De waarde van de Nederlandse taal werd door haar afscheid nog eens benadrukt en dat voelde aangenaam aan. Ik moest de teloorgang van het Nederlands als geschreven en gesproken taal als onderwijzer immers zelf ondervinden. Pluspunt is dat bij de opmaak van de nieuwe eindtermen er de wil is om het tij te keren, maar dat is een ander verhaal. 

Ik maakte na de nieuwsuitzending de bedenking: zulk een serenade aan lofzangen volgt overwegend als de persoon in kwestie overleden is. Jongste voorbeeld is voetbalgod Diego Maradona. Mooi dat Martine het wel zelf mocht beleven. Dan mist geen enkel woord zijn doel.
En Martine besloot: vanaf morgen kijk ik met een glas witte wijn in de hand elke avond om 19 uur naar het VRT-journaal. Ze berust duidelijk in het feit dat een boeiend hoofdstuk in haar leven werd afgesloten. Martine gaat de handel en wandel missen, maar krijgt veel meer in de plaats. Daarvan ben ik, weliswaar als opa, overtuigd. Want alle lofbetuigingen ten spijt, Martine was maar een keer echt van haar melk en dat was op het moment dat kleinzoon Max met een bos bloemen de hoek kwam omgedraaid en haar omhelste. “Mijn knuffelcontact”, glunderde een trotse oma.
De huldiging van afgelopen maandag wordt met de tijd een voetnoot in het levensverhaal van Martine. Max en de kleinkinderen bepalen voortaan haar dagen en wedden dat ze gesierd worden met dubbel zoveel levensvreugde. Het ga je goed Martine Tanghe. Als blijk van nederigheid en respect geef ik je een gemeende handkus.'

Journalist Bart OBBELS  / Nnieuws / foto's VRT.