5 jaar OKAN op Sint-Jozef Geel

Het leven is een vreemde taal. OnthaalKlas voor Anderstalige Nieuwkomers, of kortweg OKAN, verbonden aan het Sint-Jozef Geel vierde zijn 5e verjaardag.

'Sinds 2016 zet een hecht team geëngageerde leerkrachten en coördinatoren zich dagelijks in om anderstalige jongeren tussen 12 en18 jaar klaar te stomen voor een succesvolle lancering in onze maatschappij.

Sinds 2013 ontvluchten honderdduizenden de oorlogsgebieden in Afrika en het Midden-Oosten. Via een oversteek van de Middellandse Zee hopen zij Europa te bereiken.

Wanneer in april 2015 in één enkele week honderden vluchtelingen verdrinken, wordt de ernst van de situatie duidelijk. De vluchtelingencrisis zet Europa onder druk.

‘Wir schaffen das!’ of toch maar ‘Fort Europa’? Wie de zon tegemoet treedt, heeft de schaduw achter zich. Met een optimistische kijk op de wereld klopten leerkrachten van Sint Jozef Geel aan bij de directies van Kogekascholen met de vraag om binnen de school een onthaalklas voor anderstalige jongeren te mogen inrichten.

Na overleg met het Centrum voor Deeltijds Onderwijs (CDO), de overheid en andere OKAN scholen uit de buurt. Nog voor het jaar om was kreeg het initiatief groen licht. OKAN mocht opstarten van zodra er zich twaalf leerlingen aandienden.

Maihan en Ibrahim waren de eerste leerlingen om zich in te schrijven. Anderen volgden snel zodat een team van drie leerkrachten, een godsdienstleerkracht en een coördinator op maandag 15 februari hun kersverse OKAN-klas hartelijk onthaalden met frisse moed en een warm ontbijt.

Acht dagen later moest het team al op zoek naar versterking. Het leerlingenaantal bleef groeien en met hen het team. Nu, vijf jaar later, bestaat het team uit een dozijn enthousiaste collega’s en een handvol vrijwilligers. Zij hebben een zestigtal anderstalige jongeren onder hun hoede.

Hoewel oorlogsvluchtelingen een belangrijke groep vormen, is OKAN ondertussen een plaats voor iedereen die in België aankomt, ongeacht om welke reden.

Op de speelplaats lopen kinderen uit alle hoeken van de wereld. Allen hebben alvast één ding gemeenschappelijk; zij zijn pas aangekomen in een onbekend land dat vaak in bijna alles verschilt van hun geboorteplek.

OKAN laat deze jongeren niet alleen het onbekende ingaan. Een warme, veilige en betrouwbare omgeving creëren is een eerste noodzakelijke vereiste. Dat vraagt om een verregaande emotionele betrokkenheid van het hele team. Daarna dompelen ze hen onder in een taalbad.

Wanneer ze het Nederlands voldoende onder de knie hebben, helpen ze hen met het maken van een studiekeuze. OKAN is een verhaal van een lach en een traan.

Van proberen en soms falen, maar vaker nog van slagen. '

Een paar quotes

De eerste dag was fantastisch, we hadden er lang naar uitgekeken. We wilden onze leerlingen een warm onthaal geven en dat is gelukt. Mieke, leerkracht bij OKAN-SJG van bij de start 5 jaar geleden.

Het mooiste aan OKAN is de veerkracht van de mens mogen aanschouwen. Ontzettend veel leren van onze leerlingen over andere culturen, maar ook over dapperheid. Peggy , Coördinator OKAN

We stonden samen voor de klas, maar ook na de lessen zaten we uren te praten over de lessen en de leerlingen. Dat hadden we nodig want de leerlingen hadden veel verhalen bij en die moesten we samen wat laten zakken. Lore, leerkracht bij OKAN van bij de start 5 jaar geleden

De eerste proclamatie van leerlingen die afstudeerden en naar een vervolgschool gingen, was zeer emotioneel. Dirk, Coördinator OKAN. Een paar leerlingen die ze nooit zullen vergeten

Muhammad (Tadjikistan): een intelligente jongen. Hij leerde zeer snel Nederlands, had een bepaald charisma, had een positieve invloed op medeleerlingen, zorgde voor iedereen (ondanks dat hij het zelf moeilijk had) en behaalde op korte tijd zijn diploma secundair onderwijs na OKAN.

Mutiya (Ghana): een ongelooflijk intelligent meisje dat op korte tijd Nederlands leerde door een ontzettend groot doorzettingsvermogen. Mutiya was beleefd, behulpzaam, sociaal... een enorm sterke madam! Ze was één van onze eerste meisjes in OKAN.

Ze zat in een klas met bijna allemaal jongens en toch wist ze steeds haar mannetje te staan.Ze zit nu in haar eerste jaar hoger onderwijs, biotechnische wetenschappen.

Valentina (Kosovo) die op een half jaar tijd onze taal leerde en ondertussen bijna is afgestudeerd als maatschappelijk werker.

Azeez (Irak) had geen schoolse ervaring en weinig schoolse ondersteuning thuis. Hij was een klein ventje van 12 jaar. Op een stoel zitten, een pen gebruiken om mee te schrijven (en niet om mee te gooien, uit mekaar te halen of te knutselen), zijn naam herkennen,...alles moest hij nog leren. Maar hij hielp nieuwe leerlingen die verloren liepen, hij leerde lezen, schrijven en speelde tolk.'