Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest… Daar zijn ze weer !'
Column journalist Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest… Daar zijn ze weer !'
'Daar zijn ze weer, de borden met hoofden die weerom als paddenstoelen uit de grond rijzen en de flanken van onze wegen sieren of ontsieren, vul zelf maar in. Allemaal kandidaten voor een zitje in de volgende gemeente- en provincieraad. Half oktober worden de stemmen geteld.
Spannend toch, dit dorpsspel met een geheel andere ondertoon dan de voorbije federale en regionale verkiezingen. We zijn inmiddels eind september en de uitslag van die verkiezingen resulteerde tot nu toe in niet veel meer dan een potje bekvechten. Jammer want allen zweerden tijdens de voorafgaande verkiezingscampagne het politieke onfatsoen met veel getoeter af.
En toch is mijn afkeer van al dat gedoe minder groot bij gemeenteraadsverkiezingen. Je bent immers meer betrokken bij het spel. Vooreerst herken je het merendeel van de kandidaten en de eenvoud van hun strategie. Je herkent ook de rangorde op de kieslijsten die in je brievenbus belanden. Bovenaan de kandidaten die ambitieus zijn en voorts personen die stemmen kunnen opleveren. De voetbalheld, de voorzitter, de charmeur, de cafébaas, de zanger, kortom hij of zij die ietwat naambekendheid of uitstraling geniet.
In de kroeg of op de markt gaat het steevast over voorakkoorden en elke partij die uitpakt met een kandidaat-burgemeester. De tijd dat ‘plakploegen’ affiches van de tegenpartij overplakten of verwijderden, en een knokpartij hier of daar is weliswaar voorbij, maar gemeenteraadsverkiezingen hebben hun charmes.
Ik ga er wel van uit dat het merendeel van de kandidaten en zeker toekomstige burgemeesters hun functie met veel idealisme en burgerzin uitvoeren. Daarom neem ik deze verkiezing ernstig op.
Nooit eerder vond ik het in mijn eigen dorp Grobbendonk zo moeilijk om mijn voorkeurstem uit te delen. Kandidaten uit mijn vriendenkring, twee personen uit de duivenbond waarvan ik secretaris ben, oud-leerlingen, een ex-collega, een burgemeester die geenszins teleurstelde, kandidaten met een hart voor sociaal minder bedeelde kinderen enzovoort.. Vermits er geen stemplicht is, zou ik kunnen wegblijven om deze innerlijke strijd niet te moeten voeren, maar in principe ben ik voor stemplicht omdat dit de democratie het meest ondersteunt.
Als het van het aantal en van de grootte van de verkiezingsborden afhangt, is de winnaar in mijn dorp Grobbendonk gekend. Maar ook al zou dit zo zijn, het schaakspel dat allicht al een tijdje bezig is, kan na de sluiting van de kiesbureaus verrassende wendingen krijgen. Hierin is de dorpspolitiek niet anders dan het spel om de knikkers op een hoger niveau. Daarom pluk ik tot slot een zin uit de ode die ik ooit schreef voor een ontluikend politiek talent in mijn dorp: ‘Wacht maar tot op een blauwe maandag de stemmen zijn geteld’. Dat gaan we doen.
En voor het overige wat mij betreft na de verkiezingsdag de kreten: ‘Alaaf, zigge-zagge, zigge-zagge, hoi, hoi, hoi.’ Niet zozeer voor de winnaar, maar voor het feit dat een dikke week na de uitslag alle verkiezingsborden met de hoofden van kandidaten, die onze bermen en voortuintjes verstikken, weer verdwenen zijn voor een aantal jaren.
Journalist Bart OBBELS / NNieuws.
