Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest… Oude gloriën sieren Krawatencross'

Column journalist Bart Obbels  :  'Vanuit het duivennest…  Oude gloriën sieren Krawatencross'

'Veldrijden kan boeiend zijn, maar dan mogen Mathieu van der Poel en Wout van Aert niet aan de start staan. Deze stelling werd nogmaals bevestigd tijdens de Krawatencross in Lille. Na een uur spektakel won Laurens Sweeck met de vingers in de neusgaten de eindspurt tegen Toon Aerts en Eli Iserbyt. Nummer zeven voor Sweeck.
Tot daar het relaas van deze wedstrijd, want wat ons vooral zal bijblijven van deze Krawateneditie is de veldrit met oude gloriën, in Lille betiteld als ‘Sterrencross’. Erwin Vervecken, Bart Wellens, Zdenek Stybar en tal van gewezen wereld- en andere kampioenen nog eens door het mulle zand van de Lilse Bergen zien ploeteren, gaf ondergetekende een nostalgisch gevoel.
Het verschil in lichaamsbouw viel op. De tand des tijds of een bourgondisch leven, weet je. Maar de grimassen op hun gelaat waren herkenbaar met toen. Allen werden bejubeld, al was dit nevenevenement vooral oogstrelend voor de oudere generatie op de omloop. 

Mijn hersencellen brachten me terug naar de tijd toen ik als journalist bij Het Nieuwsblad Bart Wellens en Erwin Vervecken na hun nationale titels in de jeugdreeksen jaar na jaar ging opzoeken voor een interview. Ook toen stond ik aan het begin van mijn loopbaan. Inmiddels ben ik opa en zijn de journalistieke taken tot een minimum herleid. Af en toe nog een gastoptreden is meer dan voldoende. Net zoals bij de oud-veldrijders, oud-voetballers, oud-wielrenners enzovoort is de ambitie weg en primeert de kwaliteit van de vrije tijd.
Hoe ouder je wordt, hoe meer mijmeringen over wat is geweest. Hoe ernstiger de gedachte op wat nog komen mag.

Bart Wellens en Erwin Vervecken zijn oud-gloriën, veldrijders uit de présociale-media-heersende-tijd, ere-burgers uit de Kempen waarover je alleen met respect spreekt. Vergeten zijn ze nog niet. De luidruchtige aanmoedigingen in Lille voelden bij allen aan als een overwinning uit een ver verleden, zeker weten. Maar roem en glorie zijn voor iedereen slechts een zucht in de tijd.
Het zegegebaar van vandaag behoort morgen tot de archieven. Juist daarom het besef dat de toekomst voor de jeugd is en zijn keuzes in een waaier van uitdagingen. Hetzij in sport, cultuur of levenswijze. Al die kleine talenten in de startblokken zetten mag. 

Zelf lazen wij voor het slapengaan altijd een verhaaltje voor aan onze twee dochters die inmiddels zelf moeder zijn. Een vleugje taal vanaf de wieg, is een keuze. Paul van Ostaijen schreef begin twintigste eeuw als modernistisch dichter enkele meesterwerkjes voor de allerkleinsten. In zijn genre schreef ik het volgende brokje voor Louis, het pasgeboren zoontje van ex-collega juf Lore.

Louis groet ’s morgens de dingen in het achterdijkse Neteland:

'Dag boterbloem verstopt onder de ochtendnevel
Dag dauwdruppel op het beukenblad

Dag koolmees vliegend naar de wolken
Blauw, blauw, blauw

Dag vlinder dartelend in de zachte bries

Dag reiger in de rivier

Dag groene kikker in de sloot

Plons en bons
Dag bij die zoemt
Dag bijtje vergeet-me-nietje

Dag mama in de spiegel 

Met de papfles

En de glimlach

Lief, lief, lief
Goeiedag

Van je hartendief'.

Journalist Bart Obbels / NNieuws.