Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest… Van Hugo Camps tot de dolfijnen van An Lemmens'

Vanuit het duivennest…  Van Hugo Camps tot de dolfijnen van An Lemmens.

'Hugo Camps is op 79-jarige leeftijd overleden. God de Vader van de columnisten onder de Nederlandstaligen zal ons niet meer verblijden met opiniestukken die naar inhoud, maar evenzeer naar vorm ongeëvenaard werden, al kwam en komt Jan Segers dicht in de buurt.
Iedereen heeft in de draaimolen van het leven persoonlijkheden die een vorm van adoratie opeisen. De sporter, de schrijver, de zanger, de Moeder Teresa uit de eigen straat… Stille bewondering is een mentale deugd. Hugo Camps deed mij in zijn talrijke columns vaak blozen. En dan niet zozeer om het standpunt dat hij innam bij een bepaalde figuur of situatie, maar omwille van de taal die hij neerschreef. Camps maakte van woorden en zinnen een symfonie. Je las zijn cursiefjes en naast de inhoud kwam alles als klank en kleur binnen, zo mooi, telkens opnieuw.
Dan denk ik, daar moet ik als gelegenheidscolumnist iets over schrijven. Als blijk van bewondering voor de grootmeester. Nochtans heb ik getwijfeld. ‘Moeten’ is op de fase van mijn levenslijn het meest irriterende werkwoord geworden. De pen voelt bijwijlen te zwaar aan. Iets moet dan de doorslag geven. Zoals: de schatkist van columns die Camps nalaat  in contrast met de melding dat de populaire An Lemmens op de barricade gaat staan om luidkeels te eisen dat het Dolfinarium van Boudewijn Seapark in Brugge de deuren moet sluiten omdat de dolfijnen in te kleine bassins vertoeven en verplicht worden het publiek te entertainen. Dierenleed, weet je.  Als Lemmens een punt heeft, is het hek van de dam, want dan pleit er allicht morgen iemand om alle vogelkooitjes met kanaries en andere pluimachtige die al dan niet vrijwillig worden opgesloten, los te laten. Om nog maar te zwijgen over de hamstertjes en dito cavia’s. En wat met mijn duiven? Bezondig ik mij ook aan dierenleed door ze wekelijks richting Frankrijk te sturen voor een wedstrijd? Nochtans komen ze meestal allemaal snel naar huis. Vrijwillig. Als An Lemmens dan slapeloze nachten heeft omwille van het onrecht dat die dolfijnen wordt aangedaan, wordt de Don Quichot in mij even terug strijdvaardig.

Natuurlijk broeit mijn frustratie niet enkel op de mediastunt van Lemmens. Er is de jongste jaren zoveel meer waar de doorsnee Kempenaar zich aan ergert. De Sint is zijn boten in Spanje aan het volproppen met geschenken voor onze kinderen. Eigenhandig want zijn Zwarte Pieten zijn niet meer gewenst. Fragmenten met zwarte acteurs zijn verbannen uit de tv-reeks van FC De Kampioenen. Standbeelden die ons herinneringen aan een persoon of periode in de geschiedenis die niet altijd een afspiegeling was van rozengeur en maneschijn worden beklad of gesloopt… Elke opinie die te links of rechts is, wordt als gevaarlijk omschreven. Wie niet met oogkleppen en oorbeschermers over de regenboogkleuren loopt, wordt al snel zelf de verschoppeling.

Iedereen heeft wel zijn lijst waarover hij stilzwijgend zijn mening heeft. Maar zeg nu zelf, u en ik denken te vaak: ‘Laissez faire, laissez passer’ of ‘laat maar waaien’, toch? En juist daarom, hebben we nood aan columnisten als Hugo Camps. Ik weet niet of hij iets met dolfijnen had, of hij het gegeven bejubeld of versmacht had. Ik vermoed eerder dat het blad op zijn laptop blanco zou zijn gebleven omdat hij geen woorden en zinnen in klank en kleuren eigen aan Camps zou vinden om de luchtballon die An Lemmens opliet te beschrijven.'

Bart OBBELS, journalist / NNieuws © foto's