Column Bart Obbels : 'Vanuit het duivennest... Zoete vijgen voor Walter en Georges'
'Hoewel ik me de jongste tijd niet al te druk probeer te maken in wat er fout loopt onze maatschappij, ervaar ik dat dit moeilijk een constante kan zijn. Neem nu de wanorde in Washington van de jongste dagen. Een exploot van Donald Trump waarop bijna heel de wereldbevolking met afgrijzen reageert. Plots schreeuwen zelfs republikeinen voor het afzetten van hun president. Dan grom ik mezelf: 'Vijgen na Pasen.'
Het vaccineren in de tuin die België groot is, verloopt met een pijnlijke vertraging. Grotendeels omwille van een organisatie die niet op poten stond. Ik hoor de politici, die tenslotte toch verantwoordelijk zijn, binnen enkele weken wel met fierheid roepen dat de trein aan het bollen is. Dan zal ik allicht weer mompelen: 'Vijgen na Pasen', net zoals ik bij elke verstrenging van de corona-maatregelen moest doen. Deze kwamen er telkens toen het virus zijn nieuwe overwinning al had gevierd.
Op het Ministerie van Onderwijs en Vorming is men bruusk wakker geworden toen de nare droom dat we voor een leergebied als wetenschappen afgegleden zijn tot het niveau van Kazachstan bittere realiteit bleek te zijn. Dan spreek ik nog niet over de digitale achterstand en het hieraan gekoppelde computationeel denken als leermethode op de schoolbanken. 'We gaan ingrijpen', sussen Ben Weyts en co de gemoederen. Tja, je hoort mij al denken: 'Dat zijn vijgen na Pasen.'
En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan met onze klaagzang.
Vijgen na Pasen is een zegswijze die wordt gebruikt om te duiden dat iets te laat komt voor zijn beoogde resultaat. Het spreekwoord komt uit kerkelijke middens. In de vastentijd voor Pasen mochten gelovigen niet snoepen. Alleen vijgen werden als zoetigheid toegelaten. Vermits deze uit verre zuiderse en oosterse landen moesten komen, was het niet ongewoon dat de ladingen pas na Pasen toekwamen in onze streken en dus te laat kwamen omdat er na Pasen terug voluit mocht worden gesnoept.
Maar niet alles is kommer en kwel. Neem nu de geboorte van Georges, de pasgeboren zoon van Wout van Aert en zijn eega Sarah. Nieuw leven dat Wout innerlijk meer verrijkt dan al zijn zeges samen. In elke straat vind je wel iets dat een mens verblijdt.
Zelf verheug ik mij op de prestaties van Grobbendonkenaar Walter Roelants op zijn enduro in zijn eerste Dakar in Saoedi-Arabië. Walter, de Wakke voor vrienden, gaat op 60-jarige leeftijd deze uitdaging aan om geld in te zamelen voor To Walk Again. Het betreft een project waaraan ook zijn zoon Joël deelneemt nadat hij in 2014 in de MXGP in Italië na een val grotendeels verlamd geraakte. Ik ken de Wakke van in mijn jeugd en later schreef ik als journalist een van mijn eerste reportages over hem nadat hij zich tot nationaal motorcrosskampioen kroonde bij de nieuwelingen BLM. Walter was een stoere kerel die als jongeling geen uitdaging uit de weg ging. Jaren later zag je een andere Walter Roelants, selfmade tot succesvol ondernemer en met beide voeten op de grond in een gelukkig gezin. Zijn zoon Joël kreeg mij als leerkracht in de vijfde klas. Ik herkende veel in hem van zijn vader. Om een lang verhaal kort te maken, beperk ik me tot het begrip wilskracht. Destijds op tienjarige leeftijd en later als sportman. Ook na zijn ongeval sierde die wilskracht hem. Ik vroeg hem enkele jaren geleden te komen spreken voor een groep sociaal minder bedeelde kinderen die op sportkamp verbleven in Herentals. Ik sprak af met hem op de parking van het BLOSO-hotel. Het grindpaadje naar de ingang ging steil omhoog, maar hij weigerde halsstarrig mijn aangeboden hulp om hem in zijn rolstoel te duwen. Joël gaf die namiddag 80 kinderen die het vooral psychisch moeilijk hebben met hun sociale situatie hoop en moed om waardig te genieten van hun jeugd. Voor die zoon trotseert Walter Roelants het zand, de rotsen en al zijn gevaren in de Dakar. Geen medaille als beloning straks bij zijn aankomst na de slotrit. Een knuffel van Joël volstaat.
Van ons krijgt hij nu al zoete vijgen voor in de vastentijd, net als Georges die we van harte welkom heten op de plek waar de sterre bleef stille staan in Herentals.'
Bart OBBELS journalist / Nnieuws.
