Column van journalist Bart Obbels 'Vanuit het duivennest… Drie symbolische zoenen van Imke Courtois voor Wimmeke'. 'Afgelopen zaterdag werden in Gent de beste voetballers uit de Antwerpse provinciale reeksen gelauwerd. De trainers van alle ploegen hadden voordien de vijf beste spelers uit hun specifieke reeks mogen belonen met punten. De top drie van elke afdeling was met zijn entourage uitgenodigd in Gent om te worden gelauwerd tijdens een galadiner. Na het betreden van het podium werd iedere speler door Imke Courtois of Karl Vannieuwkerke de microfoon onder de neus geduwd voor enkele specifieke vragen. Leuke avond.
Ikzelf was uitgenodigd door de vrienden van VC Poederlee. In het gezelschap van manager Patrick Engelen, trainer Nico Janssens, hulptrainer Jos Heylen en genomineerde spits Remy Keijsers waren wij ervan overtuigd de gouden bal mee naar Poederlee te brengen. Keijsers werd niet alleen kampioen met Poederlee in vierde provinciale E, maar kroonde zich met 43 goals tot provinciaal topschutter. Andere genomineerden in 4 E waren Kevin Geudens van Oevel en Niels Van Accom van United Olen.
Geudens kende ik nog uit mijn periode als sportjournalist voor Gazet van Antwerpen toen hij in eerste klasse bij Westerlo voetbalde. Ik maakte meermaals een reportage van hem. Geweldige voetballer die als Kempenaar nooit naast zijn voetbalschoenen liep. Ik had hem alleen daarvoor de mooiste trofee gegund, maar Kevin werd derde.
De gouden bal ging hierop niet naar Keijsers, maar wel naar Van Accom. Was het omdat Keijsers de Nederlandse nationaliteit heeft of was Van Accom het voorbije seizoen een meer complete speler? Ik laat het antwoord aan de kenners die hen heel het seizoen op de grasmat zagen lopen.
Wij als afvaardiging van Poederlee waren wel licht ontgoocheld. Keijsers liet het nauwelijks blijken. Alleen toen hij drie zoenen als troostprijs kreeg van Imke Courtois zag je de jongen even onwennig glimlachen. Zeg nu zelf, binnen vijftien jaar staat die trofee ergens op de zolder weggemoffeld, maar die zoenen van Imke blijven vast gebeiteld in het geheugen.
Daarmee is zowat alles gezegd over het Gala van de provinciale voetbalhelden. Of toch niet. Imke en Karl kondigden voor hun sliert interviews aan dat ze voor iedereen dezelfde slotvraag hadden, namelijk: Welke persoon binnen jouw club, die dagdagelijks in de schaduw alle karweitjes opknapt, verdient een pluim?
Geweldig toch. Elke club heeft wel iemand of enkele personen die door hun onbezoldigde en nauwelijks gewaarde inzet de hoeksteen van elke amateursportclub zijn. Van truitjes wassen tot kleedkamers poetsen en karweitjes allerhande.
Niettemin enkele ego’s het in Gent toch nodig vonden om hun lief of trainer te vleien, noemden de meesten een naam. Ik ben ervan overtuigd dat dit eerbetoon menig ‘stille werkers’ meer ontroerde dan dit het geval was bij de gelauwerde voetballers. Onverwachts stonden zij voor een keer in de schijnwerper. Je zag een aantal aanwezigen bescheiden glunderen bij het vernoemen van hun naam.
Als sportjournalist heb ik persoonlijk vele van deze stille krachten gekend en ook bewonderd. Ik kan een lange lijst namen opsommen, maar doe dit niet omdat ik er te veel niet zou vernoemen. In naam van allen vermeld ik er eentje, met name Wim Baelus van Excelsior Bouwel.
Wimmeke woont tegenover het voetbalveld in Bouwel en zit al een half leven meer aan de overkant van de straat dan in zijn woonkamer bij zijn geliefde Ria. Wim ademt clubpassie en leeft voor de club. Of toch niet helemaal. Hij is een tevens fervent hengelaar. Wim zegt dan ook steevast: ‘Als ze me missen op het sjotplein, dan ben ik vissen.’
Niettemin, bij deze drie symbolische zoenen van Imke Courtois voor Wimmeke Baelus. Ik ben ervan overtuigd dat de sympathieke voetbalvrouw ze met veel genegenheid ook in het echt zou geven.'
Journalist Bart OBBELS / Nnieuws ©
