Yao Tang Huang (°1948 in Taiwan) Tunghai Universiteit Taiwan, architectuur Universiteit van Liverpool, Master’s Degree of Architecture (1975) Hij vestigde zich in 1976 in België en werkt sinds die tijd als architect, designer en schilder.
Vanaf 1977 exposeert hij Europa en in het verre Oosten. Van de Zentuinen in Kyoto tot het tropische woud van Bali vertellen de recente schilderijen van Huang verhalen over zijn Aziatische reizen. Tempels, theehuizen en tuinen vormen zijn geliefkoosde thema’s. Net als de schrijver William Somerset Maugham, die naar de Zuid-Chinese zee reisde om inspiratie te vergaren voor zijn boeken, vindt Huang het klimaat, de verschillende rassen en de smeltkroes van culturen van deze regio, zeer fascinerend. Bij gelegenheid volgde hij graag de voetsporen van Maugham : The Raffles in Singapore, The Jim Thompson House in Bangkok …. Lut Laleman, (° 1958) Zwart, wit, zwart-wit Ogenschijnlijk lijkt mijn werk eenvoudig. Voor wie verder kijkt, getuigt het van een enorme complexiteit.
Mijn éénlagige, contrasterende vormen zijn opgebouwd uit ragfijne rolletjes porselein. Zwarte en witte porselein wisselen elkaar af in verticale en horizontale elementen. Hierdoor ontstaat er een boeiend lichtspel. Het licht vloeit door mijn objecten als een rivier door een landschap. Het oppervlak doet denken aan weefsel of vlechtwerk. Dat maakt ook dat mensen mijn werk altijd willen betasten. Dit werk ontstond uit een verlangen om de eigenschappen van porselein te doorgronden. Door onderzoek en veel experimenteren heb ik een eigen visie ontwikkeld . De manier waarop ik het porselein gebruik, speelt een grote rol in de originaliteit van mijn objecten. Mijn inspiratiebron is de materie zelf. Het maken baart ideeën die op hun beurt nieuwe ideeën voortbrengen. Nieuwer werk zijn mijn ondiepe schalen, tegelijkertijd in twee lagen opgebouwd. Zwarte en witte microscopische puntjes zijn in mathematische reeksen aangebracht. Er ontvouwt zich een rijk patroon. De complexiteit van de patronen en de grootte van de vormen vragen veel precisie en geduld. Elke handeling moet op het juiste moment gebeuren.
Doch de techniek wordt hier niet enkel meer gebruikt om vormen te realiseren, maar het wiskundig spel met patronen wordt als het ware het concept, het onderwerp van het werk. Door deze zwart-wit filosofie krijgt mijn werk er een dimensie bij en heeft dit geleid tot mijn recente werken. Mijn werk maakte een enorme evolutie in korte tijd. In korte behaalde mijn werk zowel binnenlandse als buitenlandse prijzen zoals een eervolle vermelding in Korea , een ‘special judges award’ in Japan, en de ‘Beierse Staatsprijs’ in München. Recent ontving ik een nominatie in Westerwaldmuseum(D). Mijn werk is eveneens geselecteerd in talrijke internationale competities. Lut Laleman Ingrid Ledent (°1955) Studies : Grafische kunsten aan Koninklijke Academie Schone Kunsten Antwerpen Specialisatie : Lithografie Rudolf Broulim aan Academie Toegepaste Kunsten in Praag In 1981 behaalde ze de Master Degree aan Hoger Instituut Schone Kunsten Antwerpen. Zij volgde verschillende workshops in het buitenland.
Sinds 1984 is Ingrid Ledent professor litografie aan de Koninklijke Academie Schone Kunsten in Antwerpen. Zij geeft workshops en lezingen zowel in binnen – als buitenland. Hoewel “nieuwe media” de toverformule is van de kunst vanaf de jaren negentig, bestaan er ook nog oude media die een rol spelen in het maken van vernieuwende kunst. Zo o.a. de zogenaamde grafische kunsten. Het ambachtelijk karakter en het er noodlottig aan verbonden traditionalisme maakt dat deze technieken in de ogen van velen omgeven zijn met een zweem van traditionalisme Ingrid Ledent is specialist in de steendruk. Het belangrijkste kenmerk van het werk van Ingrid Ledent is dat ze de traditie niet trouw is gebleven, zonder haar evenwel te verraden. Ze heeft de oude techniek doen overleven via het aanwenden van nieuwe media.
En beter nog , ze heeft de nieuwe media verrijkt via het niet afzweren van de ambachtelijkheid. Wanneer men foto’s van Ingrid Ledent ziet , terwijl ze aan het werk is in haar atelier dan gelooft men niet dat deze waar ze voor haar steen staat en deze waar ze achter haar computer zit , getuigenis zijn van de productie van hetzelfde kunstwerk. Zij is geen techniek-freak. Grafische kunst is voor haar dan ook meer dan prentjes maken. Geen drager is te gek.
Ingrid Ledent drukt graag op Chinees Wenzou-papier, zeer verfijnd op een houtblok gekleefd, versus papier op een buitenmuur, een garagepoort of een vuilniscontainer. Ingrid Ledent incorporeert haar lichaam in haar beelden via computer. Haar werk is dus ook indeelbaar bij de computerkunst. Men mag de relatie tussen computer en grafische kunst niet onderschatten.. Het is hier dat de doorwinterde grafica, Ingrid Ledent, haar sensibiliteit in hand en oog aanwendt om zintuiglijk genietbaar te blijven. De dubbelheid van digitale verwerking van lichaamsdelen in confrontatie met de afbeelding van reële handen, maakt dat achter het werk van Ingrid Ledent ook een filosofie van het lichaam schuil gaat. Ingrid Ledent maakt deel uit van een generatie die is opgegroeid in een door analoge technogie gedomineerde wereld. Hoewel ze het digitale in haar werk heeft geïncorporeerd, blijft ze sterk verbonden met de esthetiek van het analoge.
Het analoge refereert voor haar aan de warme aanraking, het direct contact tussen mens en natuur als lijfelijke ervaring. Met analoge media bleef de wereld tastbaar, maar de komst van digtale media dreigt dat tactiele integraal te vervangen door het numerieke. Deze problematiek komt voortdurend terug in haar werk. Het is duidelijk dat Ingrid Ledent met grafiek een volwaardige artistieke expressie gerealiseerd heeft, die niets meer te maken heeft met grafiek als democratische verspreiding van kunst, maar een autonoom medium is dat in zijn technische materialiteit mogelijkheden biedt die via andere media niet te verwezenlijken zijn. (Willem Ellias) Barbara Lettany (° ) De inspiratiebron van Barbara Lettany vloeit voort uit haar fascinatie voor muziek.
Muziek is in essentie een dialoog tussen beweging en stilte, gedefinieerd in de ruimte. Muziek gaat in dialoog met de omgeving en tekent haar eigen krijtlijnen uit op de vlakken binnen die ruimte. Vanuit een fysische invalshoek kunnen de basisingrediënten van muziek en foto’s gezien worden als golven, golven -elk met hun eigen frequenties- die zich verplaatsen door tijd en ruimte. Vanuit een psychologische context bevatten muziek en beelden het vermogen om te inspireren en te bewegen.
Een combinatie van beide invalshoeken leidde tot de invoering van de beweging in haar fotografie. De foto’s doen nadenken over de onderlinge relatie tussen beweging en tijd, tussen beweging en ruimte. De beelden roepen het verloop van tijd op, maar bevriezen tegelijk diezelfde tijd. Het beeld is een aanwezigheid van de afwezigheid, de beweging van het vastleggen, gevangen in een kader.
Binnen haar eigen schriftuur transformeert ze haar figuratieve omgeving tot een abstraherende sporenbundel van kleur en licht. Ruimte en objecten worden ongrijpbaar en niets is wat het lijkt. De verkregen beelden lijken soms vaag, als een droombeeld van waaruit zich nieuwe betekenissen kunnen aanbieden.
