Zondag won Standard tegen aartsrivaal Anderlecht (2-1). Uit Herentals stond supportersclub F.S. The Reds café De Molekens op de eerste rij op Sclessin. Een kijkje achter The Reds.

Vanwaar de keuze om supporter te worden van Standard?

'De vurige rode kleur heeft me ingepalmd in het begin van de jaren 80' vertelt Tonny me tijdens ons gesprek op een regenachtige woensdagnamiddag. Het zou een namiddag worden met veel mooie herinneringen die na lange tijd nog eens terug opgerakeld worden door Tonny, Bart en Nick, 3 leden van het bestuur van F.S. The Reds uit Herentals.

'Ik was 5 of 6 jaar en ik voelde de sfeer direct aan. Alles was anders dan bij andere clubs. En de naam die Standard draagt, was ook helemaal anders dan andere teams.

Niemand in mijn familie was supporter en mijn papa vond het een beetje gek om zo ver te rijden, dus ging ik eerst enkel kijken wanneer Standard in Mechelen of Lier kwam spelen, maar het zou niet lang duren voor ik ook wat verder weg mee ging supporteren. Tot op heden ben ik Standard blijven volgen.'

Hoelang bestaat afdeling Herentals ondertussen al?

'In 2007 besloten een paar vrienden uit Herentals en Paal om een supportersclub te starten. Via onder meer 'La Famille des Rouches', kwamen wij in contact met onze huidige supportsclub, F.S. The Reds.

Er werden enkele vergaderingen gehouden en uiteindelijk besloot men de handen in elkaar te slaan. Op dit moment kunnen we het 12-jarige bestaan van onze club vieren. De club zorgt ervoor dat voor de thuiswedstrijden er een bus vertrekt aan café de Molekens in Herentals en voor de uitwedstrijden in Eindhout en in Oud-Turnhout.'

Zien we een evolutie in het ledenaantal bij The Reds?

'Het hangt af van de resultaten van de club' weet Bart mij te vertellen. 'Toen we in Play-Off 2 speelden, waren er veel leden die afhaakten. Na het goede seizoen van vorig jaar meer, kregen we beduidend meer lidmaatschapsaanvragen. We zien dat de jeugd meer en meer interesse toont. Hopelijk wil deze nieuwe generatie supporters op termijn onze bestuurstaken overnemen.'

'We vinden het verrassend dat er zoveel supporters in de buurt zijn, ondanks dat het toch een heel eind rijden is. Vroeger was ik de enige op school die supporter van Standard was !' zegt Tonny spontaan. 'Ik ben blij dat er nu zoveel supporters in onze regio zijn.'

Is er een samenwerking met andere supportersclubs?

'Op verplaatsing is dit zeker nodig. We proberen op deze manier het aantal bussen te beperken omdat bij sommige stadions maar 30 tot 40 bussen toegelaten worden. Als we wedstrijden in Genk of Sint-Truiden spelen, worden wij opgepikt door een supportersclub uit het Antwerpse. Bij een wedstrijd in bijvoorbeeld Charleroi is dit omgekeerd en geven wij hen een lift.'

Worden er ook evenementen georganiseerd door de supportersclub?

'Ja, wij organiseren jaarlijks een minivoetbaltoernooi op de velden van SKS Herentals. Wij, als club, investeren in de drank en zorgen voor voldoende helpende handen. SKS Herentals beschikt over de benodigde infrastructuur om het evenement in goede banen te leiden.

Ook de zon is keer op keer aanwezig. In al die jaren hebben we nog geen druppel regen gezien tijdens de toernooien van de The Reds. Deze combinatie zorgde er toch telkens voor dat onze clubkas aardig gespijsd werd.'

Hoe verloopt de communicatie met Standard zelf?

'Vroeger verliep dit veel stroever dan nu. Standard probeert momenteel vaker in het Nederlands te communiceren met ons. Dit was ook echt nodig aangezien 12 van de 65 supportersclubs uit Vlaanderen komen.

Momenteel hebben wij op regelmatige basis contact met verschillende afdelingen uit de club. Eerst en vooral met 'La Famille des Rouches', een vzw die zich focust op de belangen van alle 65 supportersclubs.'

'Daarnaast uiteraard ook met de dienst 'ticketting'. Hiermee regelen we alles wat betreft tickets en abonnementen. Ook hier zien we een geweldige, stijgende evolutie wat betreft thuiswedstrijden en tickets voor bijvoorbeeld Europa League. Voor de uitwedstrijden moeten we jammer genoeg nog steeds om de twee weken zelf naar de club in Luik rijden om de tickets te kunnen bemachtigen.'

Hoeveel tijd steken jullie in het werk voor de supportersclub?

'Er waren tijden dat ik alles zelf diende te regelen' zegt Bart. 'In de jaren dat het goed ging en ze dus ook vaak Europees speelden, moest ik er dan enorm veel tijd in steken. Het is wel werk dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds met erg veel plezier doe. Momenteel sta ik er gelukkig niet meer alleen voor en krijg ik hulp van onder andere Tonny en Nick.'

Hoe hebben jullie de kampioenjaren van 2008 en 2009 beleefd?

'Je leeft mee met alles errond. De stress die er was tijdens die periode was ongelooflijk. Er waren op dat moment immens veel aanvragen, zowel voor tickets als busvervoer.

Tegenwoordig rijden we met een enkele bus, terwijl in die periode het nodig was om een dubbele bus in te lassen. Iedereen wou er bij zijn en dat was natuurlijk normaal omdat het toen al 25 jaar geleden was dat onze club de titel nog eens in de wacht had gesleept.'

Hoe hebben jullie de mindere periode met Duchâtelet ervaren binnen de supportersclub?

'Er waren gedurende deze periode veel spanningen. Zelfs onder supporters kon het er toen hevig aan toe gaan. Het positieve hieraan was natuurlijk dat je wel zag dat iedereen dezelfde liefde had en nog steeds heeft voor Standard.

Een club is niet van een voorzitter, maar van de supporters. Degenen die toen nog wekelijks meegingen, zijn degenen die altijd trouw zullen blijven' aldus Tonny.

Welk moment is jullie het meest bijgebleven:

'Hierbij kunnen we eigenlijk niet kiezen tussen 2 momenten.
Het eerste moment dateert van ongeveer 10 jaar geleden. Kampioen in 2008. Brugge moest verliezen tegen Gent. Niemand geloofde er op dat moment in. Zij speelden om 14.30u, enkele uren voor onze eigen wedstrijd zou beginnen.

Toen we hoorden dat wij kampioen konden worden werd dit een onvergetelijk moment.' De haren van Tonny komen nog steeds recht wanneer hij hieraan terugdenkt. 'Anderlecht werd verslagen en heel Luik vierde feest. Een week later konden we onze titel nog eens vieren in Charleroi. We pakten daar alles over, inclusief tap en toog!'

'Als tweede moment' zegt Nick, 'kies ik toch voor het doelpunt van Sinan Bolat in de laatste minuut tegen AZ. Standard stond 0-1 achter en zou aan een gelijkspel genoeg hebben voor een ticket voor de Europa League.

In de allerlaatste minuut kopt Bolat de bal nog tegen de netten. Op het moment van het doelpunt waren er al veel mensen die het stadion hadden verlaten. De mensen die al buiten stonden, konden niet geloven dat er nog een doelpunt was gevallen, en al zeker niet dat het een goal van onze doelman was. Geweldig.

Ik herinner me nog dat ik ook al buiten was en met mezelf geen blijf wist omdat ik zowel gelukkig was met het doelpunt, maar tevens enorm teleurgesteld omdat ik de goal gemist had' voegt Bart er nog aan toe. 'Daar heb ik nog steeds spijt van.'

Dit brengt ons natuurlijk ook bij dé grootste teleurstelling.Welke was dit?

'De wedstrijd in Genk waarbij we de titel net niet binnenhaalden. In de eerste helft kreeg Mehdi Carcela een trap tegen zijn gezicht. Er werd geen rode kaart gegeven, ondanks het feit dat het een echte doodsschop was. Tot op de dag van vandaag geloven we nog steeds dat dit het moment was dat de wedstrijd heeft doen kantelen.

Ondanks een 0-1 voorsprong na een doelpunt van Mangala, werd er in minuut 77 nog gelijk gemaakt door Genk. Ook een ijzersterke Courtois hield ons toen van de titel. Nu is het toch al 10 jaar geleden sinds onze laatste titel. Hopelijk kunnen we onze 11e snel bij op het palmares schrijven.'

En met deze vurige wens van drie vurige supporters eindigt ons gesprek. Het was een geweldige woensdagnamiddag waarin mij duidelijk geworden is dat Standard enorm leeft in de Kempen en dat dit nog voor lange tijd zo zal blijven, zowel in goede als in slechte tijden. Supporter ben je immers voor altijd.'

Zico De Bock/ Nnieuws.