Begin november werd de 77-jarige Herman De Neef uit Herenthout uit het UZ Leuven ontslagen na een negen dagen durende ziekenhuisopname door COVID-19.
'Een maand later treffen we hem thuis, samen met zijn echtgenote Margaretha en thuisverpleegkundige Brenda.
Hoe ben je in het ziekenhuis terecht gekomen?
Herman: 'Dat was op 31 oktober. Ik kreeg nog maar weinig lucht en ik kon niet meer stappen. In overleg met mijn huisarts ben ik naar het UZ Leuven gegaan. Het vermoeden van COVID-19 werd bevestigd. Daar heb ik een negental dagen gelegen.'
Margaretha: 'Toen hij terug naar huis mocht, regelde de sociale dienst van het ziekenhuis thuisverpleging en een ziekenhuisbed. Zo kwamen we bij het Wit-Gele Kruis terecht.'
Hoe ervaren jullie de zorg?
Herman: 'Ik heb zo veel dankbaarheid en bewondering voor de verpleegkundigen. Brenda en haar collega's brachten licht in donkere tijden, zowel voor mij als voor mijn vrouw.
Als mantelzorger komt er ook veel op je af: je wordt ineens geconfronteerd met een zieke partner voor wie je thuis zorg moet dragen. De verpleegkundigen betekenen ook voor haar een belangrijke steun en ontlasting.
De verpleegkundigen kwamen hier initieel wel extra "ingepakt" binnen ...
Herman: Ik was natuurlijk de verpleegkundigen en dokters in het ziekenhuis al gewoon. En weet je, achter hun maskers zie of voel je wel de glimlach op hun gezicht. En ook hun stem doet deugd: die helpt om je gerust te stellen.
Brenda: Wij hebben als verpleegkundigen echt geleerd om te lachen met onze ogen. Onze ogen zijn nu extra belangrijk. Daar maken we ook gebruik van.
Bij een COVID-patiënt als meneer De Neef moet je in het begin heel wat extra maatregelen treffen, specifiek beschermmateriaal dragen en bij elke handeling heel goed nadenken wat je doet.
Maar op zich blijft de zorg voor al mijn patiënten hetzelfde. Wij willen iedereen goede en warme zorg bieden. Ik ben blij dat Herman dat ook zo heeft aangevoeld.
We zijn ondertussen een maand verder. Hoe gaat het ondertussen met de gezondheid?
Herman: Zie je dat niet aan mij? Straal ik niet? Ik stap met een rollator. Na tien stappen heb ik moeite om te ademen en ook slikken is moeilijk. Maar ik vind het erg belangrijk om positief te blijven. Ik ben 77 jaar.
Ik ben dankbaar voor wat de gemeenschap mij heeft gegeven. Daarom heb ik ook beslist om proefkonijn te zijn voor de dienst pneumologie van het UZ Leuven.
Ik test in het kader van COVID-19 een medicament voor hen uit. Op die manier probeer ik iets terug te doen.'
