Kiki Dee, de eerste blanke zangeres bij het legendarische soullabel Motown, veroverde alle harten met akoestisch concert. Alfons Maes, onze muziekrecensent : 'Hoeven we Kiki Dee nog voor te stellen? Misschien niet maar toch even wat uitleg.  Het begon allemaal voor haar te rollen toen ze in 1973 met haar 'Top Of The Pops hit 'Amoureuse' in 1973 wist te scoren. Een jaartje later doet ze dit nogmaals maar nu met het nog steeds fantastisch klinkende 'I've Got The Music In Me' met haar eigen Kiki Dee Band.

Voor 1974 nam ze reeds wat singles op op het Rocket label van Elton John en het was pas twee jaar later dat de grote doorbraak er kwam met het duet (met Elton John) 'Don't Go Breaking My Heart'. Dit resulteerde in maar liefst zeven uitverkochte Madison Square Gardens (New York) shows op rij.

Mijn opvoedende taak is hiermee beëindigd.

Reeds geruime jaren trekt Kiki Dee nu op met de Britse, maar uit Italiaanse ouders geboren Carmelo Luggeri, een gitarist die blijkbaar niet in de Top 20 van allergrootste gitaristen staat vermeld maar daar zonder enige terughoudendheid bij mag gezet worden.
Vanavond maakten maakten ze een stop in het cc van Leopoldsburg en dit is een avondje geworden om niet meer te vergeten.

Net als Kiki, hoe ouder (of rijper) een mens wordt, des te meer begint hij/zij ook andere dingen in het leven te appreciëren en dat bleek een grote troef voor dit duo.
Het maakt niet uit wat Kiki zingt, haar vertolkingen van Joni Mitchell's 'Big Yellow Taxi', Leonard Cohen's 'Dance Me To The End Of Love', waarop ze prompt het podium verlaat en willekeurig een man uit het publiek pikt om een rondje te dansen, alle nummers worden gebracht met een en dezelfde moeiteloze perfectie.

Nog meer mogen we genieten van deze volkomenheid met o.m 'Sweeter Than Rain', 'Everybody Falls (uit 'Habit Of A Lifetime' (en hierbij maakt ze een korte wandeling door de zaal), 'Like Nobody's' Child' en het van Kate Bush geleende 'Running Up That Hill'. Carmelo bewijst tijdens deze songs dat hij hier de perfecte partner is voor Kiki Dee, zowel op de akoestische gitaar maar ook vocaal een sterk zanger bleek te zijn. Van een gitaar virtuoos gesproken.

Kiki Dee is een uitstekende zangeres maar helaas wordt ze door de meeste media doodgezwegen.

Natuurlijk kon haar grote hit 'Don't Go Breaking My Heart' niet uitblijven en of ze dit nummer nu op een andere wijze mocht brengen, ze hoefde niet op een goedkeurend knikje van het publiek te wachten want een spontaan applaus bevestigde dit meteen.
Met ontroerende versies van 'Horses' van Dala (comp. Sheila Carabine, Amanda Walther en Mike Roth) en 'Personal Jesus' (Depeche Mode) kwam er een eind aan het eerste deel aan deze deze intieme doch sprankelende set.

De eerste helft van de show was zeer vloeibaar, ze balanceerde moeiteloos tussen verschillende stijlen en tijdperken. Een mix van eigen materiaal, hits uit haar eigen catalogus en samenwerkingen met Luggeri uit hun meest recente albums.

Deel twee werd al even subliem, tussen de nummers in onderhield Dee haar publiek met enkele grapjes maar ook dingen uit haar eigen verleden deelde ze graag met het publiek.

Dit zette ze in met haar grote hit 'Amoureuse' uit 1973 waarmee ze schitterde in 'Top Op The Pops' op 15 november 1973.

Nog meer hartverscheurende momenten volgden zich op met 'Amen And Goodbye' (uit 'When Rivers Meet'), dat over die vreemde religieuze sectes gaat, 'She's Smiling Now' (A Mother's Song), een liedje over haar moeder en de knappe Frank Sinatra ballad 'It Was A Very Good Year'.

Als laatste nummer kregen we een prachtige versie van haar hit uit 1974 'I've Got The Music In Me' en je staat versteld wat je allemaal met slechts één keyboard (dat eigenlijk alleen maar voor backgroundmuziek diende) en een akoestische gitaar kun realiseren. Gewoonweg verbluffend.

Bij wijze van grap mocht Carmelo de bisnummers kiezen. We kregen nog een handjevol encores waaronder we 'Big Yellow Taxi' van Miss Mitchell en het nog immer ontroerende 'How Can You Meant A Broken Heart' van de Bee Gees onthielden.

Een grote dame streek vanavond neer in het cultureel centrum Leopoldsburg en ze laat hier zeker haar voetsporen na. Het publiek veerde voor de zoveelste keer recht en bleef applaudisseren maar aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan deze show die we niet snel zullen vergeten. Intiem, hartverwarmend en een bijzonder boeiende show: ja, het kan. Dat heeft dit duo hier vanavond bewezen.

Report & Photo's: Alfons Maes ©/ NNieuws