Onze muziekrecensent Alfons Maes trok vrijdagmiddag naar Sarah McQuaid in het Stadsmagazijn Antwerpen. Alfons Maes : ' In de maand januari bespraken we nog haar recente schijfje 'Walking Into White'.
Ze is momenteel druk bezig met een Europese tournee om deze nieuwe langspeler te promoten.
Daarvoor hield de bevallige Sarah een stop in Antwerpen, meer bepaald in het Stadsmagazijn net om de hoek van een van de vroegere rode-lichtjes-districten die Antwerpen teisterde tijdens de jaren voor 2001. Gelukkig is daar niet veel meer van te merken en kun je nu de straat opgaan zonder dat je wordt aangesproken met dialogen als "Héy schatje, goesting voor..." Enfin, vul de rest maar zelf in.
Een lunchconcert, geen probleem, maar de foyer van deze locatie bleek bij aanvang van dit knusse onderonsje te klein zodat enkele mensen zich noodgedwongen in de gang moesten zetten.
Nog een ander pittig detail dat mij opviel was het publiek. Geen al te jonge mensen te bespeuren maar meer allemaal kranige oudjes waarbij ik me dan weer 40 ipv 65 voelde. De sfeer van een zorgcentrum was niet ver weg...
Sarah, geboren in een gezin met Spaanse en Amerikaanse roots in Madrid, Spanje, verkast met de familie al snel naar Chicago, Ill.. Dankzij haar moeder en een verre neef, Gamble Rogers, leerde zij piano en gitaar spelen, dat liet ze meermaals merken tijdens haar bindteksten. In 1994 verhuisde ze naar Ierland en daar verbleef ze een goede 13 jaar.
Als muziekjournaliste begon ze muzikaal actief te worden in de kunstsociëteit van Dublin. 1997 was het jaar dat haar eerste soloplaat 'When Two Lovers Meet' verscheen en ze deed dit nog eens over in 2007 met diezelfde schijf. Uit deze langspeler liet ze vandaag enkele nummers op ons los. 2008 was het jaar dat haar tweede schijfje, 'I Want Go Home Til' Morning' op de markt komt. In dit nieuwe werkstuk laat ze de Ierse traditionals even voor wat ze zijn en focust zich nu op oude Appalachian folkmuziek.
De dag van vandaag leeft Sarah in Cornwall (Engeland) met haar echtgenoot en haar twee kinderen.
Tussen iedere song, waarvan de meesten afkomstig waren van haar nieuwe schijf, vond Sarah nog de tijd om enkele anekdotes met het publiek te delen. Maar de muzikale, intieme momenten waarmee Sarah ons opwarmde waren het prachtige 'Leave It For Another Day', 'Long Winter Sun' en het schitterende 'I Am Grateful For What I Have'. Uit haar album 'Walking Into White' kregen we het met prachtige footstompin' beginnende 'Jackdaws Rising'.
Sarah is ook niet vies om een leuke cover te brengen. Met 'The First Time Ever I Saw Your Face', het nummer waarmee Roberta Flack in 1972 op nummer 1 kwam in de Amerikaanse Billboard hitlijsten, lokte een spontaan herkennings applaus uit. Dit nummer werd destijds door de Britse Ewan McColl voor Peggy Seeger geschreven en zoals we weten werd deze later McColl's vrouw.
Tijdens haar set had Sarah al een ijverige fotografe vriendelijk op de vingers getikt met de vraag te stoppen met flitsen terwijl ze foto's maakte. Deze 'belichting' verstoorde de intieme sfeer van het concert danig. Of die wouldbe fotografe Sarah had verstaan of niet -zij sprak nochtans tot mijn grote verwondering een goed mondje Nederlands- dat denk ik niet want na een klein half uurtje begon zij weer bliksems richting Sarah af te vuren met alle ergernis tot gevolg.
Na de show kon je nog cd's aanschaffen die ze dan ook met veel plezier signeerde.
Zeer leuk concertje maar of iedereen net over 12:00 's middags al goed wakker was, dat gold vandaag niet voor alle aanwezigen hier... als je begrijpt wat ik bedoel.'
Report & photo's : Alfons Maes © / NNieuws
