Neil Diamond pakt Sportpaleis in met diamanten hitrevue

Onze muziekrecensent Alfons Maes trok gisteravond backstage naar Neil Diamond in het Sportpaleis.  'Het moet zowat 1966 geweest zijn dat ik voor het eerst écht kennismaakte met het werk van deze in Brooklyn, NY opgegroeide jonge zanger Neil Diamond. Dat was met het nummer 'Cherry Cherry', nog steeds een van mijn alltime favorieten dat ik hoorde tijdens de nachtshows van de Engelse uitzendingen van Radio Luxembourg 208. Dit was een nummer dat swingde als geen ander en daar zat pit in, en dat heeft het nog steeds.

Tijdens deze periode is zowat iedere jonge tiener zijn eigen horizonten beginnen te verkennen en welke richting je verdere leven je zal leiden werd voor mij voor een groot deel bepaald door de muziek van dat radiostation.

Dat ik deze singer-songwriter nog eens live aan 't het werk mocht zien, daar had ik eigenlijk niet veel hoop meer op totdat hij ons vorig jaar (2014) met nieuw werk, 'Melody Road' verraste. Uiteraard moest dit gepromoot worden en een wereld tournee was het gevolg ervan.

Zo stond nog steeds één van de meest indrukwekkende, professionele en daarbij ook nog charmante singer-songerwiters op de planken van een volgelopen Sportpaleis.

Een imposant podium met een supergrote diamant als beeldscherm aan de achterzijde van het podium was het eerste wat me meteen opviel. Om 20:30 was het zover, Neil Diamond maakte zijn intrede en het publiek veerde onmiddellijk recht zonder dat de brave man nog maar een noot had gezongen.

Meteen met de eerste twee nummers 'I'm A Believer', waar de Monkees deels hun succes aan dankten, en 'Love On The Rocks' waren meteen een schot in de roos. Het publiek, dat nu volledig zittend was, kon niet op zijn kont blijven zitten want met bv. 'Hello Again', 'Kentucky Woman' en 'You Got To Me' ging het publiek voor een eerste maal helemaal uit de bol.

Een (h)erkenningsapplaus zette 'Girl, You'll Be A Woman Soon' in en wanneer de laatste noot van dit prachtige nummer weerklonk bleef het applaus aanhouden. Weer veerde iedereen recht! Nog meer good old memories kregen we in vorm van 'Beautiful Noise' waarop de ganse zaal in de juiste maat bleef handklappen, maar met 'I'f You Know What I Mean' keerde het publiek even tot bezinning.

Tijdens de songs werden foto's en live footage van een jonge Neil op het grote scherm geprojecteerd. Dit was meteen voor mij toch een van de superhoogtepunten. Maar met 'Brooklyn Roads', een hommage aan de plaats waar Neil's ontwikkelingsgang zich voornamelijk afspeelde, was het weer een moment van bewogenheid zowel op audio als visueel vlak.

Uit zijn nieuwe cd 'Melody Road' kregen we drie nummers, nl. 'Nothing But a Heartache', 'Something Blue' en het warmhartige 'The Art of Love' waar hij vijf jaar aan gewerkt heeft voordat hij de juiste woorden vond. En live klinkt dit nummer meer ingetogen dan de studioversie want als de volgende woorden je niet emotioneel pakken dan vrees ik dat je een persoontje bent zonder enig sentimenteel gevoel: "That love's not what you have but what you give and the art of love is who you share it with." Gewoonweg zalig.

'Cherry Cherry' het nummer waar ik natuurlijk ook op zat te wachten luidde meteen de voorstelling van zijn fantastische band in. En verder in de show werden we nog getrakteerd op o.m. 'Crunchy Granola Suite', 'Holly Holy', 'I Am ... I Said'. Ondertussen was het Sportpaleis in een ware danstempel getransformeerd.

Als bisnummers kregen we majestueuze versies van twee van zijn grote hits 'Cracklin' Rosie', 'Sweet Caroline' en een perfecte blauwdruk van zijn 'America'.

Dit was een show zonder weerga, wie er bij was zal mijn woorden beamen. Neil Diamond is het zoveelste levende bewijs, en helaas moet ik wéér in herhaling vallen, dat de muziek van de 'oudjes' onder ons nog steeds imponerend, zeg maar majestatisch klinkt.

Toch nog even melden dat de belichting er weer eentje was om van te snoepen, geen vervelende backlights die vanaf het podium richting publiek de zaal in geslingerd werden. Neen, eindelijk nog eens een show waar iedereen van kon genieten. 

Helaas voor ons fotografen mochten we alleen maar de eerste twee nummers foto's maken en dit van achter de soundboard die toch op een serieuze afstand staat van het podium. Gelukkig heeft de muziek alles goed gemaakt.

Setlist:
I'm a Believer
Love on the Rocks
Hello Again
Pretty Amazing Grace
Kentucky Woman
You Got to Me
Girl, You'll Be a Woman Soon
Play Me
Red Red Wine
Beautiful Noise
If You Know What I Mean
Brooklyn Roads
Shilo
Nothing But a Heartache
Something Blue
The Art of Love
Song Sung Blue
Forever in Blue Jeans
Cherry, Cherry
(with band introductios)
Crunchy Granola Suite
Holly Holy
I Am ... I Said
Encore:
Cracklin' Rosie
Sweet Caroline
America
Brother Love's Traveling Salvation Show
Heartlight

Alfons Maes & photo's © / NNieuws.