Eerste eigen superproductie van het nieuwe seizoen in cc Leopoldsburg.  Alfons Maes, onze muziekrecensent, zat op schoot van de 'Ladies of the Sixties' : 'Mogen we met enige fierheid zeggen dat we het cultureel centrum van Leopoldsburg mogen betitelen als de plaats waar de sixties en seventies weer tot leven komen? Ja, zeker want ze slagen er steeds in om boeiende acts zoals de jaarlijkse 'Back To The Sixties', nu deze 'Ladies of the Sixties' enz. naar zich toe te lokken.

Vorig weekend doken we weer de geschiedenis is en het publiek deelde mee in de sixties sfeer. Vooraf werd gevraagd aan de toeschouwers dat ze zich een beetje wilde verkleden in de sixties stijl en zodoende maakten ze kans op een kleine verrassing maar omdat Peter Bosmans, ceremoniemeester vandaag, het niet kon controleren van iedere bezoeker – de zaal zat nokvol- werd de kleine attentie dan maar aan iedere toeschouwer gegeven.

Vooraleer de Ladies of The Sixties bekendheid kregen lieten ze reeds van zich horen als... Ladies Of The Fifties. Het succes bleef niet uit en dat leidde tot een nieuwe show zoals vanavond een serieuze 'trip through Memory Lane' met de Ladies Of The Sixties.

Drie Vlaamse en een Nederlandse, sterke vocale dames openden voor ons een avond vol met zeer herkenbare sixties songs die het publiek al dan niet vocaal of klappend op de schoot kon meezingen. En laat het vooral zeer duidelijk zijn, het betrof alleen de repertoires van de vrouwelijkse sixties zangeressen en/of meidengroepen zoals Aretha Franklin, Nancy Sinatra en The Surpremes om er maar enkele te noemen.

De vier vocalisten zijn Maria Plessers, de frontdame van de groep bijgestaan door Liesbeth Roose, Elke Buyle en de uit Nederland afkomstige Annique Janissen. Ze werden vanavond muzikaal bijgestaan door een zestal sterke muzikanten: Jan Kusseneers (keys), Stein Verrelst (gitaar), Glenn Simons (bass), Vincent Alpaerts (saxofoon), Sam Werbrouck (trompet) en aan de drums vonden we Josse Wijckmans.

De muziek uit de jaren zestig wordt niet meer geëvenaard door nieuwe bands of soloperformers en gezien namen als de Beatles, Rolling Stones, Beach Boys en Byrds, een kleine greep uit het immense pakket, het beeld van de muzikale landkaart wereldwijd vertekenden, daar moesten we niet aan twijfelen.

Tijdens hun eerste set kregen we een homogeen geheel van liedjes waarvan de meesten onder ons nog het de vinyl 'single' (45-RPM) in hun bezit zullen hebben.
Een eerste bundel van overheerlijke sixties nummers werden aan elkaar gebreid door de dames alsof ze ze reeds meer dan 30 jaar zongen.

Met 'Dancin' In The Streets' (Martha & The Vandellas, die je hier in het cc live kunt bewonderen op 25 november 2015) werd gestart als eerbetoon. Meteen werden tal van andere klassiekers waaronder 'Resque Me' (Fontella Bass) en 'My Guy' (Mary Wells), 'Queen For The Night' (Helen Shapiro) en 'Stop In The Name Of Love' (The Supremes) op het publiek losgelaten.

Niets dan blijde gezichten want de songs werden uitstekend gebracht met telkens een andere leading zangeres. Tijdens hun bindteksten werd er aandacht besteed aan de voorwerpen die we de dag van vandaag voor evident houden: mixer, blender, de nu al weer haast vergeten audiocassette, de wonderbra enz.

Nog meer nostalgie volgde in 'I Say A Little Prayer' (Aretha Franklin), '(There's) Always Something There To Remind Me' (Sandy Shaw maar Dionne Warwick nam het eerst op als demo), Petula Clark's 'Downtown' en we kregen zelf een zeer sterke versie van de Eurovisiesongfestival (1964) winnares Gigliola Cinquetti's 'No ho l'Età'. Niet eenvoudig om dit op een aanvaardbare manier te coveren maar onze dames slaagden in hun opzet.

Tijdens de pauze kregen we ook nog andere leuke sixties muziek waaronder het nog steeds fantastisch klinkende 'Gonna Make You An Offer You Can't Refuse (Jimmy Helms) de eensteensleper waarop toen veel koppeltjes gevormd werden.

Tijdens het tweede deel van de show werd er van kledij veranderd. Eigenlijk hadden ze dit wel wat meer mogen doen want waren de jaren zestig niet 'blits', 'kleurrijk' en 'extravagant'? Ja toch.

Met 'Puppet On A String' (Sandie Shaw), 'My Boy Lollipop' (Millie Small), en Nancy Sinatra's 'The Boots Are Made For Walkin' brak weer een tijdje dromen aan en we kregen ook nog een hulde aan de Afro-Amerikaanse zangerssen die wel heel hard hebben moet knokken om te bereiken waarvoor we ze nu nog kennen. Een prachtversie van 'You Can't Hurry Love' van The Supremes en 'Please Mister Postman' (The Marvelettes) waren méér dan alleen maar een hulde aan die verloren gegane gloriemomenten.

Nog meer Aretha Franklin memories herkenden we in 'Respect' en 'Think' en natuurlijk mochten 'Heatwave' van Martha & The Vandellas maar ook een grote hit voor Linda Ronstadt en 'Ain't No Mountain High' (The Supremes en Diana Ross solo) niet op het appél ontbreken vanavond.

Nadien kregen we de verrassing. In het cc Kaffee bracht Nancy, maar vanavond onder de noemer Little Miss 60's, nog tal van andere memorabele songs voor hen die er nog niet genoeg van hadden gekregen.

Een ding is zeker: wat we vanavond te horen en te zien kregen, het paste allemaal netjes in elkaar. De muziek was perfect, de danspasjes van de vier dames waren uitgemeten, kortom, een golden sixties show die je eigenlijk niet mocht missen.

Mocht je dit spektakel gemist hebben, niet getreurd, je kan de show nog altijd meemaken op de volgende data:

vrijdag 22 januari 2016
20u15 / 110-min
OC De Djoelen Oud-Turnhout

zondag 31 januari 2016
15u00 / 60-min
De Markten Brussel.

Met dank aan het cc Leopoldsburg die er weer in sloeg om met een eigen productie de geest en de muziek van de roemrijke swingende jaren zestig weer temperamentvol én krachtig op de planken neer te zetten.

Report & Photo's: Alfons Maes / NNieuws.