Woensdagavond stond op de planken van De Roma het uit Nashville, Tennessee afkomstige trio The Wood Brothers, die de bezoekers waar voor hun geld moesten geven.  De band bestaat uit Oliver Wood die de meeste vocalen en gitaarpartijen voor zijn rekening nam, zijn jongere broer Chris is dan weer heer en meester op de staande bas terwijl duivel-doet-al drummer Jano Rix niet alleen op zijn drum (een echt drumstel konden we dit niet noemen) liet horen hoe hij voor de perfecte, ritmische ondersteuning zorgde want op enkele nummers die we hier te horen kregen gebruikte hij ook nog de shuitar, een akoestische gitaar waarop met échte drumborstels getokkeld wordt.

En ja, dit klonk echt fantastisch alhoewel ik er eerst een beetje twijfelachtig tegenoverstond hoe dat zou klinken.

Chris Wood is voor de jazzliefhebbers geen onbekende, denk maar aan jazztrio Medeski, Martin & Wood. Broer Oliver heeft ook reeds een lange weg afgelegd en was voorheen nog in dienst als snarenplukker bij Tinsley Ellis en voeg daar nog de R&B act King Johnson bij en je weet waar Oliver zijn muzikale kennis opdeed.

Toch wil ik er hier even aan toevoegen dat hij of zij die The Wood Brothers meteen vergelijkt met de legendarische Band zich wel een beetje te veel, té optimistisch heeft uitgelaten. Het enige raakvlak dat ik vond met de Band waren de vocalen tussen beide broers.

Vanavond kregen we toch een sterke set te horen; er werd voornamelijk werk gedistilleerd uit al hun albums en uit 'The Muse', hun nieuwste worp en meteen hun vijfde studiopalet, kregen we ook enkele songs te horen. Om dit werkje in goede banen te leiden stond niemand minder country muzikant Buddy Miller (Emmylou Harris, Lucinda Williams) achter de knoppen.

Vooreerst kregen we een opwarmact met Michaël Lamiroy Trio (Tin Fingers) uit Antwerpen. Dat zijn roots in de Vlaamse Opera ontspringen, daar heb ik niet veel van gemerkt en of de bijdragen van Thomas Jillings (Sgt. Fuzzy), die zich voornamelijk bezighield met elektronisch toestanden, en contrabass betokkelaar Nathan Wouters (Sgt. Fuzzy, Jef Neve) die toch wat op de achtergrond verbleef, voor een groot feest kunnen zorgen, laat ik over aan het aanwezige publiek.

Hun muziek valt niet onder één label te catalogiseren maar of je daar uren naar kunt luisteren... neen, niet meteen het soort muziek waar ik wakker van zou worden.

Na de pauze was het dus tijd voor The Wood Brothers om het publiek uit Antwerpen live te laten kennismaken met wat hen zo aan die andere grote naam koppelt. Enkele weken geleden stonden ze nog op het podium van het Parkstad Limburg Theater te Heerlen (NL).

Vandaag in een voor de gelegenheid hervormde zaal van De Roma die net voor aanvang van de Wood Brothers goed volgelopen was.

Met een sterke versie van hun 'Postcards From Hell', uit hun langspeler (Loaded) werd een set ingezet die voor enkele verrassingen zorgde zowel op muzikaal als op visueel vlak. 'Lovin' Arms' (uit Loaded) is een nummer dat Oliver speciaal schreef voor zijn moeder. Op sommige nummers was het vooral Chris die de aandacht met zijn upright bass trok en de bijbehorende danspasjes en Jano deed daar nog een schepje bovenop met de shuitar (gitaar waarop gedrumd werd). Wonderwel zorgde deze gadget toch voor een extra meerwaarde.

Uit hun nieuwste zilveren schijfje kregen we het schitterende 'The Muse', 'Keep Me Around' en 'Wastin' My Mind', songs die vocaal zeer sterk aan de Band deden terugdenken. Verder nog volgde het prachtige 'Luckiest Man' uit (Ways Not To Lose) en stilaan rolden we naar het einde van de show toe.

Het publiek dat vanavond aanwezig was heeft gekregen waar het voor kwam: ze kregen krachtige muziek gepresenteerd gespeeld op een minimum aan instrumentarium maar The Wood Brothers sterkste wapen is toch wel de vocale samenzang tussen de drie leden van de band. Ontegensprekelijk sterk.

Report & photo's: Alfons Maes/ NNieuws.