Tom Van den Bempt van Hoppin’ Around Vorselaar was begin juli te gast bij Bob Dylan in Bonn. Lees het boeiend relaas.





Vooraf
The Nickel Slots…het zal niemand een belletje doen rinkelen,het zijn dan ook “maar” 4 muzikanten uit East- LA die op uitnodiging van Gert Gelykens (Surfin’ Airlines) een tour hebben langs de betere cafés in de buurt.Niets wereldschokkend dus,behalve dan dat deze americana’s uit het zelfde dorp komen dan John Red Edwards,al jaren lang de tourmanager van BOB DYLAN.

Red (zoals hij zich laat noemen) nodigt zijn vrienden dan ook maar al te graag uit op een show van Bob,en ze mogen zelfs iemand meebrengen!!!
Die iemand waren dus Tom Van den Bempt en Koen Wynants van Hoppin’Around Vorselaar…

4th of July:
We vertrekken om 12.30u stipt in Gierle, na een korte kennismaking stappen we in onze bus richting Bonn.
Aankomst om 15u, we passeren 4! slagbomen vooraleer we op de VIP-parking aankomen.Het was voldoende om de naam John Red uit te spreken om een vrije doortocht te krijgen.Het gevoel ergens speciaals te zijn groeit,ik voel zelfs voor de eerste keer mijn hartslag de hoogte in gaan.

Aan de VIP-entrance staat Red himself ons op te wachten,het blijkt een vlotte vijftiger,grijs,mollig,net zoals ik me de tourmanager van His Bobness had voorgesteld.

Zonder aarzelen neemt hij ons mee op het podium.Tussen alle 18 gitaren van Charlie Sexton, de contrabas van Tony Garnier, het orgeltje van Bob, zijn persoonlijke handdoek,zelfs een Oscar beeldje,de vleugelpiano.

Van pure opwinding laat ik mijn camera vallen…nooit had ik gedacht dit van zo dichtbij te mogen zien,aanraken…ik had moeite om me “cool” te gedragen tegenover de rest.  Ik besef maar al te goed dat ik ergens ben waar ik eigenlijk niet thuishoor….wederom stijgt mijn hartritme,en dat bleef zo de rest van de dag…

Backstage
We volgen Red wanneer hij ons uitnodigt voor een tas koffie.Met onze backstage pass voelen we ons pas echt een VIP,tussen veschillende tourbussen staan enkele containers welke zijn omgebouwd tot mobiele keuken en toilet.

terwijl ik door de geblindeerde ramen van de bus probeer te kijken stoot ik plots op Tony Garcier,de drager van de band en al het langst lid van de begeleidende neverending tour band.Zenuwachtig knik ik “goeiendag”, “Hello” krijg ik terug….man man…mijn dag was al juist!!!
Even later komt zowaar George Recile (de drummer) zich even persoonlijk voorstellen.

Ik wandel vervolgens een eindje met Red door de backstage,luisterend naar elk woord wat hij zegt,wanneer ik plots door zijn Walkie Talke hoor: “John,Bob ’s here”.Red draait zich om en roept “stay where you are”!
Ik hoopte natuurlijk dat hij mij Bob kwam voorstellen,ergens ook niet daar ik bij god niet zou weten wat te vertellen tegen dit literair genie.
1 min. later….stapt hij naast me,Red die een knipoog geeft wanneer ik verbaasd opkijk merkt mijn zenuwachtigheid.

Bob naast hem op zowaar 2m naast van mij.  Een jeans,witte nike’s en een blauwe sweater met kap, maar vooral zijn lichaamstaal is net zoals ik me had voorgesteld. Wederom een speciaal gevoel dat mij overkomt.

Soundcheck
Red escorteert Bob naar het podium (wat hij trouwens altijd moet doen).
Ik zet mij vooraan op het plein tegen het podium, gans alleen sta ik te kijken naar Bob die (met kap op) tegen zijn muzikanten praat over hoe en wat de song moet klinken.

Zelfs bij grootheden zoals Tony Garnier merk ik een groot gevoel van respect naar Bob toe.  Na een kwartiertje komt een bodyguard mij beleefd vragen om het gezelschap alleen te laten voor de soundcheck die nog eens 30 min. duurde.  Bob had er blijkbaar zin in.

Diner
Ondertussen kwam er een mooie zwarte dame backstage, wanneer Bob haar ziet,  loopt hij naar haar toe en ze nemen elkaar immens lang vast, ik ben even verbaasd…Dylan die gevoelens toont…mijn gevoel van verbaasdheid veranderd snel in gevoel van exclusiviteit, dat IK dit mag meemaken…

Tijdens het buffet sta ik zowaar tussen de bandleden aan te schuiven,  de volledig crew staat binnen mij handbereik, de bodyguards, roadies, echniekers, bandleden….behalve 1 iemand.

Bob staat zowaar 1 uur te praten met de onbekende mooie zwarte parel.Op mijn weg naar het buffet passeer ik hem rakelings.  Na mijn 4e keer aanschuiven maak ik oogcontact met Bob, wederom knik ik en zowaar krijg ik een knikje terug vanonder de brede blauwe sweatercap.  DAG GESLAAGD.

Ik luister verder naar de verhalen van de RED die hij gedurende zijn cariére heeft meegemaakt.  Daar Bob in mijn gezichtveld staat, hoor ik amper wat hij zegt, ik hoor namen zoals Lou Reed en Eric Clapton vallen maar alles klonk zo wazig als een wolk in mijn oren.
Ik waande mij in een roes.

De show
Dit hoefde zelfs voor mij niet meer, ik had meer bereikt dan ik hoopte, 20 jaar dromen, 8jaar hard werken voor Hoppin’Around Vorselaar leek dan toch te lonen.

Alhoewel…Dylan speelde 1 uur zonder hoed, Red had plaatsen voorzien in de PA-toren, en de ogen van de honderden mensen die jaloers naar mijn backstagepas keken deed me ook wel iets…?
Ik bleef tegen mezelf zeggen: “Hé,aan die piano heb ik net aangezeten”.
Tijdens het bisnummer haast ik mij terug backstage en zie Bob nog uitzinnig afscheid nemen van diezelfde mooie zwarte dame, hij gunt ze zelfs een foto en een kus op de mond vooraleer hij in de zwarte tourbus verdwijnt.   Bye Bob, great show!

Ik neem afscheid van Red en krijg nog een cadeau in mijn handen…de poster waar Bob tegen leunde wanneer hij werd opgeslorpt door deze onbekende zwarte prinses.  Hij zal een speciale plaats krijgen in mijn huis.

1 week later
Ik besef nog steeds niet hoeveel geluk ik heb gehad om dit alles te mogen meemaken, zien en horen.  Ik begaf mij tussen mensen waar ik direct mee wil ruilen.  Verder onthoud ik dat Bob ongenaakbaar dat hij is toch iets menselijks heeft laten zien…

De verhalen van Red blijven me eeuwig bij…bedankt Red! Bedankt Nickel Slots, bedankt BOB!

Tekst en foto's Tom Van den Bempt / Nnieuws