Tris: "
Die deutsche Mannschafft tegen the A-team van Algerije, met in het doel Mr. T aka Rais M'Bholi. Nen beer van ne vent en het is duidelijk, hier valt ni met te sollen.
Na een kwartiertje spelen lijkt het al zo ver, Slimani trapt de bal in doel maar er wordt gevlagd voor buitenspel. Het was loos alarm en er wordt rustig verdergesjot.
En ondanks de net gestarte Ramadan, overheersen de Algerijnen de eerste helft. Misschien wel mede dankzij het feit dat Mertesacker bij de Duitsers ni helemaal mee is. Jogi gaat het hem toch nog eens moeten uitleggen wat de bedoeling is van zo'n matchke te spelen, want de jongen denkt dat hij elke bal die hij doorgespeeld krijgt, gewoon terug moet sjotten naar degene van wie hij hem krijgt. Soms ne keer of 3 na mekaar. 't Is ni helemaal wa ge zou verwachten van topvoetbal.
Tijdens de rust, gaat de zon onder en mag er gegeten en gedronken worden. Een opluchting langs beide kanten want in de Duitse ploeg spelen bijna evenveel Moslims mee als bij de Algerijnen. Dient wel gezegd dat de Algerijnen hunnen eigen Iman bijhebben om een oogje in het zeil te houden of alles wel volgens de regels van het geloof verloopt, de Duitsers moeten zelf zien wat mag en ni mag.
In de tweede helft krijgen onze Duitse vrienden doelkans na doelkans maar ze geraken niet voorbij rots M'Bholi. De Rais pakt elke bal en doet safen die hem in de toekomst zeker geen windeieren gaan leggen. Iedereen heeft hem gezien op dit WK.
Mustafi (ja ja nen Duits) doet ne grand écart in de lucht, schoon om zien, maar minder plezant voor hem. De jongen heeft zijn eigen zeer gedaan en wordt afgedragen. Khedira komt in zijn plaats.
En dan krijgen we een sterk staaltje van stuntelen te zien van Müller. Hij wil een vrije trap nemen maar valt over zijn eigen voeten en loopt dan door met een nonchalence van iemand die net zijnen tram gemist heeft maar het ni wil geweten hebben : 'ikke, tegen de bal willen sjotten? Nee, da hebde gelle verkeerd gezien".
De mannen worden duidelijk moe en het is nog niet gedaan, er komen verlengingen.
Iedereen heeft last van krampen maar bij het begin van de verlengingen is het duidelijk dat Halliche ook nog last heeft van jeuk in de bilnaad. Hij krabt dat het een lieve lust is. 't Is misschien mede daardoor dat de Duitsers na 2 minuten scoren. Schürrle trapt in, onze Rais staat machteloos tegen zo veel geweld, het is 1 - 0 voor onze Duitse vrienden en ik heb nog nooit in mijn leven iemand zo stoïcijns zijn kijiken als de Algerijnse coach bij dit doelpunt, de man verroert geen vin.
De krampen, of de jeuk, worden Halliche te veel en Bouguera moet hem vervangen. En het is niet de enige, ze vallen gelijk vliegen nu.
Zelfs de Algerijnse coach voelt zich nu geroepen een balleke mee te trappen maar het mag niet baten. Net voor de toegevoegde tijd maar Özil er netjes 2 - 0 van voor Duitsland.
Onze bewondering voor de Algerijnse vechters groeit want zelfs nu geven ze niet op en een minuut voor het einde zet Djabou zo waar nog 2 - 1 cijfers op het bord. Respect! Maar winnen kunnen ze niet meer. De Algerijnen gaan met opgeheven hoofd en onder luid applaus van hun supporters naar huis. Dit is een trotse ploeg. En zelfs bij hun stoïcijnse coach vloeien er tranen van fierheid en emotie als hij afscheid neemt van "zijn" mannen. Het was zijn laatste match.
Dit was voetbal op het scherp van de snee, spannend tot op het laatste, fantastisch om te zien. zo mogen er nog matchen komen. Duitsers kunnen vieren, en terecht maar ik denk dat er bij de Algerijnen toch ook nog een feestje gebouwd gaat worden, en ook terecht."
Na een kwartiertje spelen lijkt het al zo ver, Slimani trapt de bal in doel maar er wordt gevlagd voor buitenspel. Het was loos alarm en er wordt rustig verdergesjot.
En ondanks de net gestarte Ramadan, overheersen de Algerijnen de eerste helft. Misschien wel mede dankzij het feit dat Mertesacker bij de Duitsers ni helemaal mee is. Jogi gaat het hem toch nog eens moeten uitleggen wat de bedoeling is van zo'n matchke te spelen, want de jongen denkt dat hij elke bal die hij doorgespeeld krijgt, gewoon terug moet sjotten naar degene van wie hij hem krijgt. Soms ne keer of 3 na mekaar. 't Is ni helemaal wa ge zou verwachten van topvoetbal.
Tijdens de rust, gaat de zon onder en mag er gegeten en gedronken worden. Een opluchting langs beide kanten want in de Duitse ploeg spelen bijna evenveel Moslims mee als bij de Algerijnen. Dient wel gezegd dat de Algerijnen hunnen eigen Iman bijhebben om een oogje in het zeil te houden of alles wel volgens de regels van het geloof verloopt, de Duitsers moeten zelf zien wat mag en ni mag.
In de tweede helft krijgen onze Duitse vrienden doelkans na doelkans maar ze geraken niet voorbij rots M'Bholi. De Rais pakt elke bal en doet safen die hem in de toekomst zeker geen windeieren gaan leggen. Iedereen heeft hem gezien op dit WK.
Mustafi (ja ja nen Duits) doet ne grand écart in de lucht, schoon om zien, maar minder plezant voor hem. De jongen heeft zijn eigen zeer gedaan en wordt afgedragen. Khedira komt in zijn plaats.
En dan krijgen we een sterk staaltje van stuntelen te zien van Müller. Hij wil een vrije trap nemen maar valt over zijn eigen voeten en loopt dan door met een nonchalence van iemand die net zijnen tram gemist heeft maar het ni wil geweten hebben : 'ikke, tegen de bal willen sjotten? Nee, da hebde gelle verkeerd gezien".
De mannen worden duidelijk moe en het is nog niet gedaan, er komen verlengingen.
Iedereen heeft last van krampen maar bij het begin van de verlengingen is het duidelijk dat Halliche ook nog last heeft van jeuk in de bilnaad. Hij krabt dat het een lieve lust is. 't Is misschien mede daardoor dat de Duitsers na 2 minuten scoren. Schürrle trapt in, onze Rais staat machteloos tegen zo veel geweld, het is 1 - 0 voor onze Duitse vrienden en ik heb nog nooit in mijn leven iemand zo stoïcijns zijn kijiken als de Algerijnse coach bij dit doelpunt, de man verroert geen vin.
De krampen, of de jeuk, worden Halliche te veel en Bouguera moet hem vervangen. En het is niet de enige, ze vallen gelijk vliegen nu.
Zelfs de Algerijnse coach voelt zich nu geroepen een balleke mee te trappen maar het mag niet baten. Net voor de toegevoegde tijd maar Özil er netjes 2 - 0 van voor Duitsland.
Onze bewondering voor de Algerijnse vechters groeit want zelfs nu geven ze niet op en een minuut voor het einde zet Djabou zo waar nog 2 - 1 cijfers op het bord. Respect! Maar winnen kunnen ze niet meer. De Algerijnen gaan met opgeheven hoofd en onder luid applaus van hun supporters naar huis. Dit is een trotse ploeg. En zelfs bij hun stoïcijnse coach vloeien er tranen van fierheid en emotie als hij afscheid neemt van "zijn" mannen. Het was zijn laatste match.
Dit was voetbal op het scherp van de snee, spannend tot op het laatste, fantastisch om te zien. zo mogen er nog matchen komen. Duitsers kunnen vieren, en terecht maar ik denk dat er bij de Algerijnen toch ook nog een feestje gebouwd gaat worden, en ook terecht."
Tris in Brazil. Foto archief WK in Hertals / N.
