Tris :'Vol verwachting zat ik op het puntje van mijn stoel voor de match van de mannen van Downunder tegen onze buren van Hierboven. Voor dat de match begon zette Louis Van Gaal al een beetje nen domper op de feestvreugde. Hij was kwaad. Ja kwaad, want hij is, naar eigen zeggen, ne "zittende coach", maar ze hadden hem onderaan een trappeke gezet met ne cameraman voor zijne neus. Hierdoor kon hij maar den helft van het veld zien en hij hield koppig vol dattem ni van plan was recht te staan. Het had al een beetje een voorbode moeten zijn van wat ons te wachten stond.

Toen de Aussies op het veld kwamen , had ik helemaal zo iets van : mannen dees komt ni goe. Witte kousen? Really? En  daar dan nog een flashy oranjeroos schoeneke onder? Da is erom vragen om op uwen donder te krijgen.

Volgens mij hadden ze voor de match tegen de Australiërs gezegd : mannen, no worries, we gaan naar Brazilië en we gaan daar sjotten. Da is zo iets gelijk  rugby, met nen bal en ne goal met het enige verschil da ge den bal ni in uw handen moogt houden. Meer uitleg hadden die mannen ni gehad. Wat bleek : er werd meer tegen schenen dan tegen den bal gestampt.

De aandacht van den Algerijnsen arbiter was echter volledig gefocust op zijn geel kaarten die hij niet vond. Ge zag het hem denken : "shit man, ik zen die thuis vergeten". Bewijs hiervan was dat  Martins Indi in volle strafschopgebied Cahill ronddraaide in een walske dat op ne zatte zondag in de Toverfluit ni zou misstaan hebben, en er toch gene penalty gefloten werd .
Maar na zo'n 20 minuten was Robben het getaffel serieus beu en besloot dan maar ne goal te maken. 1-0 voor Holland en terwijl da ze da nog volop aan het vieren waren, schoot Cahill langs den andere kant de gelijkmaker in doel.

Na 40 minuten zag den Algerijn ineens het licht én zijn kaarten en slachtoffer van dienst was Cahill die prompt nog net voor de rust op geel getrakteerd werd. Bummer, want hij had al zo'n kaart van de vorige match. Ik moet toegeven dat het min of meer verdiend was, vermits hij Martins Indi zo niet in het gasthuis dan toch wel  op den brancard gestampt had.

Blijkbaar heeft er dan tijdens de pauze toch iemand de moeite genomen om de Australiërs uit te leggen dat soccer en rugby ni helemaal hetzelfde zijn en in den tweede helft werd er zowaar gevoetbald. Jedinac knalde ne penalty binnen, direct gecounterd door een goal van Van Persie. 2 - 2 dus en t werd effekes spannend.

Maar de Aussies bleven buske stamp voor de goal spelen en slaagden erin om met 4 man een gouden kans op een doelpunt te missen. Depay was moegetergd en besliste een einde aan de ellende te maken  door de stand op  2-3 voor de Nederlanders te brengen. Dit deed Van Gaal ineens veranderen van ne zittende coach in ne vliegende coach en hij had veel chance da de Petrick hem vasthad of hij had op zijn gezicht gelegen.
 
Maar zelfs dit kon de feestvreugde niet meer dempen.

Het verdict was gevallen en onze Noorderburen gingen met de overwinning aan de haal. De oranje veren en de kaasbollen dansten op en neer in de tribune, er kon weer op oerdegelijke Hollandse wijze gevierd worden en het zag ernaar uit dat ze het niet aan hun hartje gaan laten komen. Ge kunt ze geen ongelijk geven.'  Tris in Brasil.